Vrijwilliger Chris Hartman: Voor mij is het CHIO één grote Vriendenclub

Chris is 46 jaar, getrouwd en heeft twee kinderen van elf en dertien jaar waarvan de jongste al pony rijdt. Hij is geboren in Twente en toen hij negentien jaar was verhuisde hij naar Rotterdam om te studeren. Dat beviel zo goed dat hij er nog steeds woont. Chris is Manager Governance and Control bij ING Global Capital Markets en houdt van het bourgondische leven.

Al jong te paard

Chris: “De eerste keer dat ik op het CHIO kwam, was toen ik net studeerde in Rotterdam. Mijn moeder kreeg een prijs voor een manege voor ruiters met een beperking en ik ging kijken. Negentien jaar was ik toen nog net. Overigens was ik een week oud toen ik voor de eerste keer op een paard zat. Mijn ouders reden ook en hadden een paar sportpaarden. Zodoende ging ik ook rijden. Niet op heel hoog niveau, maar toen ik jong was, kwam ik in de lagere klassen uit tegen een aantal ruiters die nog steeds mee doen. Gert Jan Bruggink, Jennie Zoer, de gebroeders Schröder, Peter Geerink. Terug naar het CHIO. Dat was in die tijd al een heel groot evenement en ik vond het schitterend. Ik weet nog dat ik er op zaterdagmiddag was en toen stond de landenwedstrijd nog op dat moment op het programma.”

Stalling en accreditatie

“In september daarna werd ik lid van studentenrijvereniging Marcroix en dan werd je bijna automatisch vrijwilliger op het CHIO. Drie weken voor het daarop volgende CHIO begon ik met hindernissen schilderen waarna ik vertrok naar het stallingsteam van toen Alexander Henneke en Rene Philippe Haverbeke. Zoals ieder ander begon ik gewoon te helpen in de stallen. Ik weet nog precies in welk jaar ik begon, want het 50ste CHIO was mijn eerste editie. In 2000 ben ik samen met Liam Verheul coördinator stalling geworden. Dat heb ik gedaan tot ca. 2013. Eerst met Liam, daarna met Miranda van de Meijden en tenslotte met Margien Willemsen. In die tijd heb ik ook nog ca. vijf jaar de commissie 'Terrein en Techniek' gedaan die alle vergunningen voor het CHIO regelde. Het was een geweldige, maar ook hele drukke tijd en toen ik twee kinderen had, werd het moeilijk te combineren. Stalmeester zijn is tijdens het CHIO zes dagen bijna 23 uur per dag werken en dan nog alle voorbereidingen en nazorg.

Een jaar lang heb ik niets gedaan en toen ben ik voor het team van accreditatie gaan werken. Dat leek me een leuk en gezellig team. Ik sta niet graag op de voorgrond. Daarnaast heeft dat team als overeenkomst met het stallingsteam dat je ook alle deelnemers mag verwelkomen en dat vind ik leuk.”

All weatherbodem & wereldrecord

“Ik heb heel veel mooie herinneringen aan die tijd, maar onder het motto 'What happens at the CHIO stays at the CHIO', hou ik die voor mezelf. Veel bijzondere, emotionele momenten heb ik daar beleefd. Ik wil wel een paar andere mooie herinneringen delen. In 2011 was eerst het EK dressuur en daarna het gewone CHIO Rotterdam met daarin de finale van de FEI Nations Cup. Geweldig vond ik dat, eerst alle dressuurtoppers op het terrein en daarna alle springtoppers. Ook heb ik de hele verandering in de infrastructuur meegemaakt. Van gras naar zand onder andere. Ondanks alle discussies vooraf is die all weather bodem een mega succes geworden. Alleen al doordat Anky van Grunsven en Salinero de eerste dag van de zandpiste een wereldrecord reden. Ik vond het ieder jaar een feestje als de deelnemers arriveerden en de stallen bevolkt werden. Tenslotte wil ik de uurtjes noemen die ik met de boswachter door het bos liep om te zien hoe alles opgebouwd werd en na afloop weer afgebroken. Heel bijzonder waren die.”

Grote vriendenclub

“Het CHIO staat voor mij voor één grote vriendenclub waar ik velen al net zo lang ken als ik er zelf werkzaam ben. Dat zegt wel iets over het vrijwilliger zijn en de betrokkenheid bij het concours!

Mijn favoriete discipline is springen en door mijn jeugd mag ik Gert Jan Bruggink graag zien rijden. Mijn favoriete paarden zijn Totilas en Libero H. De laatste heb ik nooit op het CHIO meegemaakt, maar Totilas wel. Ik vergeet nooit dat hij voor de eerste keer als Lichte Tour paard kwam. Hij was nog lang niet zo bekend als hij later werd, maar toen hij gekeurd moest worden, kwam iedereen uit de stallen om te kijken.

Ik heb met betrekking het CHIO geen dromen meer. Ik heb het meeste of in ieder geval veel al gedaan. En zeg nou zelf, stalmeester van het CHIO zijn is toch al een droom?”

Rotterdam moet je leren kennen

“Naast het CHIO heb ik ook echt wat met de stad Rotterdam. Ik woon er al meer dan de helft van mijn leven. Ik ben gekomen en niet meer vertrokken. Rotterdam moet je leren kennen om mooi te vinden, het is een stad met veel diversiteit. Als ik dan ook vragen krijg over wat er allemaal te doen is in Rotterdam, vraag ik eerst wat men leuk vindt. Zoveel is er te beleven.

Ook wil ik nog vertellen dat ik niet alleen betrokken ben bij het CHIO maar ook bij aangepast paardrijden. Een paar jaar heb ik in het bestuur van Stichting Manege De Hazelaar gezeten, een manege voor ruiters met een beperking. Vanaf deze plaats wil ik Esther graag feliciteren met het afkopen van de erfpacht van het terrein van De Hazelaar. Ik ben niet alleen betrokken bij het CHIO, maar ook bij aangepast paardrijden. Paardrijden is één van de meest geïntegreerde sporten voor gehandicapten en dat moeten we koesteren.”

Op naar de 100

“Tenslotte wens ik iedereen een heel mooi 75^e CHIO Rotterdam. Op naar de 100 en ik hoop dat velen van de huidige vrijwilligers er dan nog steeds zijn.”

We kennen Chris als een rustig persoon. Tijdens het interview was hij dat ook, maar in vrijwel ieder woord klonk de passie voor het CHIO en voor Rotterdam. Respect Chris, voor je inzet voor de paardensport, zowel bij het CHIO als bij De Hazelaar. Geniet van het komende jubileum en in jouw woorden: Op naar de 100!