Voor Emilie Haverbeke was haar vrijwilligerstijd bij het CHIO één groot hoogtepunt

Ze is 57 jaar, geboren in Rotterdam en woont sinds dertien jaar in Breda. Emilie: “We wilden meer buiten wonen, maar wel een beetje in de buurt van Rotterdam. Sinds acht jaar heb ik mijn eigen bedrijf, ik ben in de gelukkige situatie dat ik van mijn hobby mijn werk heb kunnen maken. Veel in mijn leven draait dus om paarden en daarnaast ga ik graag naar het theater en uit eten.”

Sparen voor passe partout

“Wij woonden schuin tegenover het CHIO / de Rotterdamsche Manège en ik was al vroeg een op en top paardenmeisje. Toen ik elf jaar was ging ik op paardrijles en zo kwam ik in aanraking met het CHIO. Waar anderen spaarden voor speelgoed, legde ik geld opzij voor een passe partout van het CHIO. Ik vond het heel bijzonder om op zo’n groot, mooi evenement rond te lopen. Nooit heb ik het idee gehad dat ik er ook wilde rijden of zo, maar gewoon, het er zijn daar genoot ik van.”

Vrijwilliger vanaf zestien jaar

“Ik reed op de manege en zo werd ik rond mijn zestiende vrijwilliger. Er werd een promotieteam gestart; dat was mijn eerste taak. In oranje truien gingen we naar grote concoursen om flyers uit te delen. Dat hebben we ongeveer twee jaar gedaan. Daarna werd ik door Frits van 't Groenewout gevraagd om samen met Lucienne Longayroux het secretariaat te versterken. Dat heb ik ongeveer vier jaar gedaan. In mijn ogen begon het toen echt. Een geweldige tijd, we hebben alleen maar leuke dingen gedaan en beleefd. Vervolgens kwam Alexander Henneke van het team van stalling. Ik ging de accreditatie doen voor de mensen die op stal mochten komen. Ruiters, grooms, officials, eigenaren, dierenartsen enz. Een belangrijke taak, want al in die tijd stond er voor miljoenen guldens aan waarde op het terrein. Ik zat in een cabine bij de stallen en iedereen moest langs mij om zijn of haar accreditatie op te halen. Ook dit was een super gezellige tijd. Dit werk deed ik o.a. eerst met Eunice Bruyninckx en later met Doménique Dieges. Ik heb het ruim twintig jaar gedaan tot ik werd weg gesaneerd door de computer. (Lachend) Ik werd te ouderwets, de computer is mijn ondergang geworden. Ik heb nog wel een jaar op het hoofdterrein accreditaties voor stalling verzorgd, maar dat vond ik niet leuk en zo ben ik gestopt. Professionalisering was uiteraard wel noodzakelijk om de voortgang van het CHIO te waarborgen. Vervolgens werd ik gevraagd of ik VIP rondleidingen wilde gaan doen en genodigden van sponsoren rond wilde leiden. De rondleidingen heb ik eerst met Joanne Siebel en daarna met Mariëlle Reimers zes jaar gedaan. Toen Mariëlle stopte vond ik het ook genoeg geweest en zijn we samen gestopt met het vrijwilligerswerk.

Inmiddels was ik mijn bedrijf Seducci begonnen en werd ik standhouder op het CHIO, dat heb ik voor de naamsbekendheid een paar jaar gedaan. Echter nog steeds kom ik ieder jaar als bezoeker, ik sla geen jaar over. Ik kom altijd samen ik samen met mijn zus, maar ik spreek ook af met mensen van de Rotterdamsche Manège waar ik nog steeds lid ben.”

Via het CHIO op reis

Enthousiast vertelt Emilie. Veelal lachend, soms zelfs schaterend. Als we haar naar allermooiste herinnering vragen, is het echter even stil. Emilie: “Die heb ik niet, echt niet. Mijn periode als vrijwilliger is één groot hoogtepunt. Het is een super gave tijd geweest. Ieder jaar telde ik af naar het CHIO en ieder jaar had ik heimwee als het voorbij was.”

Emilie heeft heel veel leuke, bijzondere herinneringen en ze wil er graag over vertellen. Emilie: “Toen ik op het secretariaat zat, kreeg ik een paar Brazilianen aan mijn desk die een concours wilden organiseren in Rio de Janeiro en of ik wat informatie wilde geven. Ik heb hen gevraagd de volgende dag terug te komen en alles wat ze konden gebruiken verzameld. Dolblij waren ze en ik werd uitgenodigd om naar Brazilië te komen. Op de vlucht na zou alles voor me betaald worden. Maar ook daar had ik een oplossing voor. In die tijd was Erik Koppenol vrijwilliger op stalling die als steward bij de KLM werkte en op Rio vloog. Eind november van datzelfde jaar gingen we samen en het was geweldig! Het concours stelde niet heel veel voor, maar het was een groot avontuur. Op een grote zandvlakte stond een parcours met omheining, tribunes en huisjes waar we allemaal sliepen. Overigens reden er wel goede ruiters, ze hadden Europese toppers uitgenodigd.”

“Vroeger waren er nog geen accreditatiepassen zoals nu vaak op concoursen, maar bandjes in een bepaalde kleur. Alle grote concoursen in Europa hadden diezelfde bandjes en wij wilden graag naar de 'Londen International Horse Show'. We zijn zo brutaal / ondeugend geweest om alle kleuren bandjes die we hadden van het CHIO mee te nemen naar Londen. Daar zijn we binnen gekomen met onze CHIO bandjes. Het was super spannend en we hebben peentjes gezweet, maar alles moest low budget in die tijd. Ik was toen een jaar of twintig."

“Een andere herinnering, iets heel anders. Collega van het secretariaat Lucienne en ik hadden in de voorbereiding op het CHIO een feestje bij iemand thuis. Bij dat huis was ook een zwembad en na een aantal alcoholische versnaperingen belandden wij in dat zwembad. Met onze kleding nog aan. Natuurlijk werden er foto's gemaakt en tijdens het showen hiervan op het secretariaat werd één van die foto's achterover gedrukt. Het volgende CHIO hing deze uitvergroot op het secretariaat …….”

Overdag bikkelen, 's avonds feesten

Terug naar het CHIO. Het programma duurde in mijn begintijd tot ongeveer 18.00. Voor die tijd werkte je heel hard en daarna was het tijd om te eten, drinken en voor gezelligheid. Oftewel overdag bikkelen, s avonds feesten. Je had toen ook de Pimm’s bar, (schaterend) de beste beslissing die de organisatie ooit genomen heeft. Pimm’s is een heerlijk drankje; ik mis het nog steeds. Op die feesten ’s avonds waren de ruiters ook. Op één van die avonden was John Withaker er ook en hij dronk weleens te veel. Hij kon niet meer op zijn benen staan, ik heb geen idee hoe hij in zijn hotel is gekomen. Maar de volgende dag won hij wel de Grote Prijs. Wat een bikkel!”

“Zoals ik al zei, een geweldige tijd. Die overigens voor mij wel uit twee tijdperken bestaat. Die voor en na de professionalisering. Vóór was wat mij betreft met voorsprong de leukste. Alles draaide op vrijwilligers en het CHIO was één grote familie. Het CHIO uit die tijd in drie woorden? Familie, gezelligheid, feest.”

We vragen Emilie naar haar favoriete discipline in de paardensport. Weer die schaterlach. Emilie: “Wij keken geen sport! We werkten en we feestten. Met één uitzondering, de Kür op Muziek. Op zaterdagavond in het bos. Sprookjesachtig was dat. Dan legden we even ons werk neer en gingen we met zijn allen kijken. Ik herinner me vooral Anky van Grunsven die in die tijd voor een fabelachtige sfeer zorgde. Ook Isabell Werth wil ik graag noemen, samen waren zij in die tijd echt de toppers.”

CHIO diep in de genen

We genieten van de verhalen van Emilie en zijn benieuwd of ze nog wensen heeft met betrekking tot het CHIO? Heel even twijfelt ze, maar dan een beslist antwoord. Een antwoord dat grappig begint en bijna ontroerend eindigt. Emilie: “De Pimm’s bar terug in het stroodorp! En dat het CHIO voor eeuwig kan blijven bestaan. Zolang ik in staat ben, zal ik er zijn. Ik ben een geboren en getogen Rotterdamse en het CHIO zit diep in mijn genen. Het CHIO is ieder jaar één grote reünie van Rotterdammers waar ik mensen zie die ik maar één keer per jaar zie.”

Zoals vaak wanneer we terugkijken op 75 jaar CHIO zouden we nog uren door kunnen praten. Al die verhalen, daar genieten we van. Dank voor je tijd en mooie woorden Emilie, wij hopen je nog heel lang te mogen verwelkomen in het Kralingse Bos.