Vinnie's babes: "Er gaat eigenlijk geen dag voorbij dat we elkaar niet spreken"

56 Jaar jong is ze, maar ze klinkt als 30, wat dan ook haar geestelijke leeftijd is volgens Jeanette. Deze oudste babe woont in Amersfoort, de andere babes verspreid over Nederland. En ondanks dat ze al 9 jaar geleden afscheid heeft genomen als vrijwilliger van het CHIO, is ze nog steeds even enthousiast en kan ze niet ophouden om over haar vrijwilligersperiode te praten. Uit het oog, maar zeker niet uit het hart, dat bewijzen alleen al de 2 groepsapps die ze heeft met de andere babes. 2, Een gewone, Vinnie’s babes, voor alle dagelijkse (!) onzin en één voor serieuze dingen, Vinnie’s dates. “Er gaat eigenlijk geen dag voorbij dat we elkaar niet spreken”.

Het begin van de Ridersclub

Jeanette begint te vertellen: “Heel vroeger was iedereen die vrijwilliger was op het CHIO, familie of vrienden van de Rotterdamsche Manège. Vincent van Peski was ook zo iemand. Hij werkte bij Heineken en tijdens het CHIO was hij vrijwilliger in het perscentrum. Gezien zijn dagelijkse werk werd het drankje na de koffie bier, Heineken natuurlijk. Na afloop van het werk, gingen de vrijwilligers naar een stukje tent, waar ze met de ruiters een drankje deden, het huidige Ridershome is hier ontsproten, een samenvoegsel van de lunchkamer en de perstent van Vinnie. Publiek mocht er niet komen, het drankje werd steeds uitgebreider, de tent steeds groter en mooier. Vincent begon de Ridersclub samen met Meike en Philippine, maar de groep werd snel groter. De koosnaam van Vincent was Vinnie. Vinnie’s babes waren geboren!

Alle babes waren lid van de Rotterdamsche Manège, behalve ik. Ik ben er via mijn man bijgekomen, die ringmeester was bij de dressuur. Ik wilde ook graag wat doen voor het CHIO en mijn man zei dat dit het allerleukste baantje was. Toen Meike en Philippine versterking zochten achter de bar, omdat het zo gezellig was en steeds drukker werd, hapte ik graag toe. Ook Alexander van Klaveren heeft nog een poosje in ons team gezeten, een hele goede om erbij te hebben, een echt horecabeest. Hij heeft van alles geregeld voor ons team, het werd steeds groter en mooier. Jammer genoeg zijn we hem uit het oog verloren.

Gezelligheid voor ruiters

Vincent is helaas jong overleden, in 2006, aan een hartstilstand, op 64-jarige leeftijd. Tijdens zijn begrafenis zaten we naast zijn kist. We waren in shock, maar wilden toch door, voor hem. Het eerste CHIO zonder hem was een drama, we misten hem vreselijk. Hij kende alle ruiters en ook zij misten hem, iedereen vroeg naar Vincent”. Dat eerste jaar na zijn overlijden hebben we Tante Mieke achter de bar gevraagd, zijn schoonzus die getrouwd was met zijn broer. Een keurige Kralingse dame die voorheen altijd gastvrouw was op het CHIO. Inmiddels is Tante Mieke helaas ook overleden. Na één van de weinige serieuze momenten in dit gesprek, dat vooral gekenmerkt wordt door veel lachen en veel enthousiasme, is er toch snel weer die lach, een schaterende lach zelfs: “Wij kenden de ruiters niet, we waren veel te druk met ons werk en we konden niet stil zijn, geen moment hielden we ons mond. We hebben dus heel weinig sport gezien. Maar dat vonden we ook niet erg, we waren er voor het leuke werk, elkaar en de gezelligheid. Zoals reeds gezegd, we stonden achter de bar, zorgden voor koffie, thee, fris en later op de dag voor de drank. We waren echt dé plaats van gezelligheid voor de ruiters, die niet alleen hun drankje bij ons deden, maar ook een spelletje speelden. We deden alles om het ze naar de zin te maken. Meike, in het dagelijkse leven fysiotherapeute, masseerde zelfs weleens ruiters als ze problemen hadden. Als we niets te doen hadden, speelden we ook spelletjes, Rummikub was onze favoriet en we speelden altijd om de titel “Rummik*t (weer die schaterende lach). Vin kwam altijd later en maakte dan een mix van spa rood met verse jus d’orange voor ons, voor de vitaminen, maar zeker ook tegen de kater. We aten trouwens ook de hele dag door café noir koekjes, elk CHIO weer”.

Zoals gezegd, een gesprek met een traan, maar vooral een lach. Toch vragen we de opperbabe uit Amersfoort nog eens specifiek naar extra grappige herinneringen. Ze wil er twee noemen: “We zijn eens per ongeluk live op de NOS geweest. Een ruiter had gewonnen en moest een interview doen. Wij hadden wel een camera gezien, maar dachten dat dat zomaar een cameraatje was, hij was zo klein vonden wij. Dus wij staken de draak met de ruiter, blèrden wat en deden alsof we hem huldigden. Dat lullige cameraatje was dus DE camera van de NOS en we waren live op tv …... Wat wij ook heel grappig vonden was dat we Jos Lansink consequent 'Joost' noemden. We vonden het hilarisch dat hij Belg was geworden en voor België ging rijden dus zeiden wij bewust steeds zijn naam verkeerd. Jaren hebben we het volgehouden en de andere ruiters ons maar verbeteren ……….. Ik wil toch ook een minder mooi moment noemen. Er is weleens een agent van z'n paard gevallen, omdat het paard door ons ging steigeren. We stonden langs de ring bij het springen en tijdens een showrondje vonden we het nodig om hard op de boarding te slaan.

Na 2006, het jaar dat Vincent overleed, zijn we nog maar een paar keer actief geweest, 2011 tijdens het EK dressuur, was ons laatste jaar. Alles werd geprofessionaliseerd en zo ook het werk wat wij deden. Van 1993 – 2011 hebben we met heel veel plezier ons werk gedaan. Daarna ben ik niet vaak meer op het CHIO geweest. Ik woon niet om de hoek en drink graag een drankje dus dat is niet handig. We spreken nog wel eens af hoor en dan zitten we vooral in het Stroodorp te kletsen, eigenlijk zien we nooit sport, we houden vooral van gezelligheid. Sommigen van ons gaan wel trouw ieder jaar naar het CHIO, gewoon als individu. We gaan wel elk jaar vier dagen met elkaar met vakantie. Vier dagen is net zo lang als het CHIO duurt. We zijn naar Napels geweest, maar ook naar Domburg. Dit jaar zouden we naar Wenen gaan, maar dat is door Corona helaas niet doorgegaan. We gaan het hele jaar door ook regelmatig uit eten, altijd in Houten, omdat we verspreid over Nederland wonen. Maar zoals Teresa altijd zegt, na 24 uur samen komen pas de echte verhalen!

Inmiddels hebben we met de zes babes vijftien kinderen, drie dames hebben twee kinderen en drie zijn zelfs drie keer moeder geworden. Ik was de eerste die zwanger werd en kreeg dus de eerste mini babe. Het was zo erg, dat toen het bekend was dat ik zwanger wilde worden me op een gegeven moment werd medegedeeld, dat als ik toen ongeveer zwanger zou worden, ik weer fit zou kunnen zijn voor het volgende CHIO. En zo geschiedde ! Deze mini babe is, ik zou bijna zeggen uiteraard, ook vrijwilligster geworden op het CHIO, voor dit Corona jaar heeft ze een paar keer op de rekenkamer meegeholpen en dit wil ze graag voortzetten. 2 Kinderen van Philipine zijn runner geworden. Vinnie’s babes houden het vrijwilligersbestand op peil !”

Koude knakworstjes

Ze kan het niet laten, er zijn nog veel meer vooral grappige herinneringen: “Vinnie maakte ook altijd hapjes op de bar, niet hoogstaand in verband met het budget, maar omdat het zo leuk stond. Ik weet nog dat er augurkschijfjes stonden, kaasbolletjes en knakworstjes”. Schaterend weer: “Die knakworstjes aten zowel de ruiters als wij gewoon koud overdag. Echter 's avonds maakten we ze warm, in de waterkoker waar we de dag erna weer theewater in kookten. Ik kan nog zoveel vertellen, wat begon als een simpel barretje, is een schitterende periode geworden. Minder leuk, maar toch ook mooi en kenmerkend waren altijd, ieder jaar weer, de dagen na het CHIO. Een drama, we vielen in een gat. De maandag na het CHIO was het allerergste, we hadden toen nog geen Whatsapp en belden elkaar jankend op. Echter na een paar dagen ging het gewone leven weer door en begonnen we weer met aftellen naar een volgende editie”.

Niet meer actief, maar duidelijk nog niet uit het hart. Jeanette, maar zeker ook de andere babes, Alexander en wijlen Vincent, dank voor alles wat jullie voor het CHIO Rotterdam gedaan hebben, voor jullie inzet en gezelligheid en natuurlijk dit warme verhaal!