Toppers over 71 jaar CHIO Rotterdam: Johan Heins

Nooit was hij als bezoeker op het CHIO, z'n eerste keer was, hij schat zelf in 1970 of 1971, meteen als ruiter. Johan Heins was toen 24 of 25 jaar oud. “En dat was indrukwekkend”, herinnert Johan zich en we horen bijna de glimlach op zijn gezicht, ”Ik reed toen al in het team met Grandioso. Later reed ik ook in Rotterdam met Antrieb, van Alwin Schockemöhle waar ik van 1970 – 1973 gewerkt heb en ik weet nog dat ook Anton Ebben en Jan Maathuis in dat team zaten. Het resultaat weet ik niet meer, wel dat ik twee paarden mee had. Het CHIO was en is het enige concours in Nederland met een landenwedstrijd. Het was toen al een schitterend concours en als je mee mocht doen, vond je dat geweldig”.

Als we hem vragen naar zijn mooiste herinnering aan het CHIO, moet hij lachen: “De allermooiste mag ik niet vertellen, maar ik heb ook mooie herinneringen aan 1980. Toen waren in Rotterdam een soort alternatieve Olympische Spelen, omdat veel ruiters niet naar Moskou wilden in verband met politieke zaken. Ondanks dat de echte Spelen in Moskou waren, vond ik het in Rotterdam heel indrukwekkend dat jaar”. We wijzen Johan erop dat hij in 1979 met Argonaut Z de Grote Prijs won: “Dat klopt, maar omdat er toen ook een EK Springen in Rotterdam was, mocht er geen barrage gereden worden en werden we met drie ruiters ex aequo eerste en dat was toch anders, zowel voor ons als ruiters als voor het publiek. Er ontbrak een stukje spanning. Natuurlijk is rijden voor eigen publiek altijd mooi en winnen verveelt ook nooit, maar toch ……. “

Veel EK succes dus voor deze topper van 71 jaar CHIO. Was hij ook aanwezig tijdens het EK vorig jaar in Rotterdam ? “Jazeker, maar uiteraard niet meer als ruiter, maar als bezoeker. Ik had een tafel voor 6 personen en heb genoten, het was indrukwekkend. Natuurlijk vergeet je het incident de laatste dag met de streaker niet, maar ook de sport was spannend. Winnen blijft in onze sport altijd moeilijk, ik vind zelfs moeilijker dan bij andere sporten. Ik bedoel, als jij de 100 meter in een bepaalde tijd kan lopen en je weet wat je tegenstanders kunnen, kan je de uitslag van een wedstrijd redelijk inschatten. De paardensport is echter geen optelsom, in onze sport ben je van zoveel factoren afhankelijk, dat maakt het zo boeiend. Buiten de sport vond ik het EK in Rotterdam ook heel mooi, het was echt een volwaardig evenement”.

We kunnen er niet omheen, ook Stal Johan Heins in het Drentse De Schiphorst heeft te maken met de gevolgen van de uitbraak van het Coronavirus. We vragen Johan hoe hij deze tijd beleefd heeft. “Gelukkig was het eerste kwartaal van dit jaar goed, daarna werd het stil en gelukkig gaat het nu weer iets beter. Het grote probleem voor onze stal is, is dat de meeste klanten uit Amerika komen en zij kunnen nu niet naar ons toe komen. We doen alles met video’s en gelukkig kennen we elkaar al een poosje, dus ook op vertrouwen. Het moeilijkste vind ik nog, dat we niet weten hoe lang dit nog gaat duren, hoe de situatie volgend jaar is. De situatie is nu weer wat beter, maar natuurlijk nog lang niet normaal. Alleen al kijkend naar het NK dit weekend in De Peelbergen, fijn dat het toch georganiseerd kon worden, maar zonder publiek was het toch een stuk minder leuk voor de ruiters. Ook maak ik me zorgen over de toekomst van de hippische evenementen. Bij jullie in Rotterdam zal het wel goed komen, jullie hebben grote en trouwe sponsoren en werken veel met vrijwilligers, maar dat geldt niet voor alle concoursen”.

Het is alweer enige jaren geleden dat Johan zelf aan de top mee reed. Is er vandaag de dag een paard dat hij graag gereden zou hebben ? Hij hoeft niet lang over het antwoord na te denken: “Er zijn veel hele goede paarden in de wereld, maar toch Garant van Beezie Madden. Een Nederlands paard met een super instelling dat heel fijn te rijden is. Hij is via mij naar Amerika gegaan, maar bijna al haar paarden zijn of van mij geweest of via mij verhandeld. Ik rij overigens nog steeds, bijna elke dag zelfs, ik vind het leuk en blijf er fit bij,”

Zoals iedereen mag ook Johan dit gesprek zelf afsluiten en die gelegenheid grijpt hij met beide handen aan: “In de pers wordt vaak gezegd dat paardensport geen sport is, dat ruiters alleen maar op het paard zitten en daar erger ik me behoorlijk aan. In mijn tijd hadden ze speciale hippische journalisten en stond ik vaak in bijvoorbeeld De Telegraaf. Mijn vader knipte al die stukjes uit. Toen begrepen degenen die de stukjes schreven onze sport en was er veel meer aandacht voor, de journalisten waren veel meer betrokken. Ook op TV was er veel meer zendtijd voor onze sport. Wat toen ook vast hielp, was dat er een NK voor journalisten was. Ze waren op deze manier niet alleen meer betrokken, maar konden ook goed beseffen en uitleggen in hun artikelen hoe moeilijk onze sport is. Het zou mooi zijn dit initiatief weer op te pakken, er moeten toch voldoende springruiters te vinden zijn die een braaf paard ter beschikking stellen dat een rondje 1.10 m kan lopen met een journalist die erop durft ? Op deze manier raken ze weer meer betrokken en kunnen ze onze sport beter inschatten.

In Sydney, waar ik bondscoach was en we notabene individueel goud en zilver wonnen, kwam ik iemand van de media tegen, ik noem geen naam, die me in het voorbij gaan feliciteerde met de woorden “Oh ja, jullie hebben ook gewonnen”. Ik wil niet negatief overkomen, maar onze sport is veel zwaarder en moeilijker dan iedereen denkt. Het is zeven dagen per week, zeven à tien paarden rijden ! Een persoon die voor de eerste keer opstapt, kan niet eens normaal draven ! Daarbij is het ook nog eens een concentratiesport, ook dat is niet makkelijk”.

Een duidelijk einde van een nog steeds zeer gepassioneerde paardenman in hart en nieren. Johan, bedankt voor je tijd en je lovende woorden over ons CHIO Rotterdam, hopelijk mogen we je in 2021 weer in het Kralingse bos begroeten !