Toppers over 71 jaar CHIO Rotterdam: Coby van Baalen

Het kostte wat moeite om een plaatsje te veroveren in haar nog steeds overvolle agenda, maar dan heb je ook wat. We wisten dat deze dressuurlegende in onze reeks Toppers van 71 jaar CHIO, nog steeds actief rijdt. Daarom hadden we aangegeven dat we het interview graag zouden doen op haar schitterende dressuurstal zodat we naast de foto’s van vroeger op het CHIO Rotterdam, ook een recent beeldmateriaal kunnen publiceren. Dat was geen enkel probleem. Zo konden we nog even genieten van een nog steeds even fitte en stijlvolle Coby als toen ze in 2000 op de Olympische Spelen in Sydney met Olympic Ferro de zilveren team medaille veroverde. Ze is het nog absoluut niet verleerd!

Coby kwam al op het CHIO Rotterdam voordat ze er zelf mocht rijden: “Ik ging altijd Grand Prix kijken met mijn man Arie. Ik reed toen nog landelijk en het CHIO was toen al een begrip, het was echt een dagje uit, geweldig om alle buitenlandse ruiters te zien rijden. O.a. mijnheer GeorgeTheodorescu reed er, de vader van Monica. Ik denk dat ik zelf zo rond mijn 25^ste jaar voor de eerste keer in de lichte tour reed met Biraldo of Natrial en misschien daarvoor zelfs al met de hengst Ulft in een hengstenrubriek. Ik was toen bevriend met de veel te vroeg overleden Henriette Rootveld en zij schreef toen bij jurylid Jaap Pot. Het was toen al heel bijzonder om op het CHIO te mogen rijden. Internationaal rijden was toen nog specialer dan nu en Rotterdam was dan toch niet zo ver weg in verband met m'n kinderen. Het gevoel, de eer, geweldig vond ik het!

Coby van Baalen op de KWPN hengst Zonneglans tijdens de prijsuitreiking van de Albert Heijn trofee door J.W. Körner

Bijzondere herinneringen aan het CHIO Rotterdam heb ik genoeg. Zo vergeet ik nooit dat ik Grand Prix reed met Commodore. Ik was gewend met zweep te rijden, al had ik de zweep maar in mijn hand dan liep hij al goed. In Rotterdam moest ik zonder zweep. Gelukkig regende het zo ontzettend hard, dat het zicht zo slecht was dat niemand het zag. Zo kreeg ik toch nog goede punten.

Een hele leuke herinnering is dat Arie jr. een keer mee was als publiek. De Olympisch kampioen Dr. Reiner Klimke reed ook en toen het heel stil was riep Arie: "Zo dat is knap dat die oude mijnheer uit zijn hoofd rijdt !" Hilarisch was dat. Ook heb ik met Marlies eens meegereden in de familie pas de deux, dat vonden we heel leuk. En wat ik ook heel leuk vond, die rubriek is er nu niet meer, ik heb eens de dressuur derby gewonnen. Je reed dan op elkaars paarden. Ik reed zelf toen Chopin, die ik voor een eigenaar startte.

Zelden zo gelukkig geweest

Mijn mooiste herinnering dateert uit 1998. Ik reed me toen met Ferro in het Nederlandse team. Sven en Gonnelien Rothenberger en ik streden om twee plaatsen in het team, één van ons moest dus afvallen. Mijn proef ging super en ik werd tweede achter Anky en Bonfire. Ik ben zelden zo gelukkig geweest als toen ik door het bos terug reed van de ring naar stal, wat was dat gaaf”. Geweldig om al deze mooie, waardevolle herinneringen te horen.

Ons CHIO Rotterdam is speciaal, we hebben het tot ons genoegen al veel gehoord, ook nu weer van Coby. Wat is zo speciaal en zijn er ook punten die de Brakelse amazone minder vindt ? Het leuke van een interview op locatie is, dat je de gezichtsuitdrukking kunt zien. Bij deze vraag zien we een twinkeling in de ogen van Coby verschijnen en een lach op haar gezicht: “De entourage, in het bos en vooral vroeger toen de dressuur nog in het bosstadion was, magisch was dat ! De dressuur nu in de hoofdring is natuurlijk eigenlijk beter, maar dat bos vergeet ik nooit. Ook vind ik het heel leuk dat er ook springen is, dat je de collega springruiters ontmoet. En de landenwedstrijd natuurlijk, dat blijft ook speciaal. En dat Prinses Beatrix kwam kijken, vond ik ook zo bijzonder.

Een beetje jammer vind ik dat het niet zo makkelijk is om even van stal naar het Stroodorp te lopen om met iemand een kopje koffie te drinken. Vroeger kon dat bij stal, nu niet meer. Ook mis ik de jeugdrubrieken op vrijdag en de finales van allerlei jeugdcompetities. En de lichte tour dressuur rubrieken natuurlijk”.

We vragen Coby naar het effect van Corona op haar Dressuurstal Van Baalen. “Gelukkig zijn ons gezin en de stal gezond gebleven, niemand is ziek geworden en we hebben al het personeel in dienst kunnen houden. De handel was en is wel wat minder en dat is voor ons toch de spreekwoordelijke kers op de taart, maar overal is een mouw aan te passen. Gelukkig is het NK wel doorgegaan, dat was prachtig, iedereen was er en iedereen was blij elkaar weer te zien. Ook de lessen voor de klanten van buitenaf konden gelukkig doorgaan. Mijn zoon Arie en zijn vrouw hebben hun bedrijf aan de overkant van de weg en zij hebben ook een goede buitenbak, dus daar hebben we les kunnen geven zonder mensen van buitenaf op ons terrein te hoeven ontvangen”.

De paarden zijn mijn grote hobby

Het is al eerder gezegd, Coby was een succesvol amazone en heeft veel paarden opgeleid tot Grand Prix. Hoe vult ze nu haar dag? We hoeven ons geen zorgen te maken dat ze zich verveelt: “Ik geef vooral mijn kennis door, die ik door schade en schande verworven heb. Gelukkig ben ik nog heel fit en rijd per dag nog zes à zeven paarden. Dat doe ik 's ochtends en ook begeleid ik dan onze stalamazones. 's Middags geef ik veel les. Eigenlijk is dit al een droomleven, maar ik heb toch nog wel een droom, ik zou het geweldig vinden om Marlies of Mara de Vries nog eens op een groot kampioenschap te mogen begeleiden, een EK, WK of Olympische Spelen. Zoals gezegd, ik geniet elke dag van mijn leven hoor, dat is al geweldig, maar als jullie toch naar dromen vragen ………..”

Zoals iedereen die we spreken vragen, vragen we ook of Coby nog leuke, bijzondere dingen heeft die we niet weten, maar wel leuk zijn om te lezen. Bijna verontschuldigend lacht ze: “Eigenlijk zou je dat aan iemand anders moeten vragen, want ik vind persoonlijk dat er met mij niet zo veel te beleven is. De paarden zijn gewoon mijn hele grote hobby en ik hecht veel waarde aan de familieband, daar vind ik echt geluk in. Sowieso hou ik van gezelligheid, zo lunchen we altijd één keer per week met het hele team, en degenen die intern zijn kunnen als ze willen s avonds met ons dineren. Het personeel moet hard werken en dat samenzijn vind ik heel belangrijk”.

Coby met dochter Marlies en kleinkinderen Floris en Feline.

Coby is, je zou het haar absoluut niet geven, 63 lentes jong. We vragen haar of veel paardrijden haar geheim is en krijgen ook nu weer een eerlijk antwoord met een lach, een verontschuldigende lach bijna: “Ik denk dat mijn figuur genetisch geluk is. Ik heb 3 broers boven me en die zijn ook nog slank en vitaal. Ik ben de hele dag druk en heb weinig tijd om te eten, maar een gebakje gaat er altijd in. Echter ik rij zes à zeven paarden per dag en loop of fiets 's avonds regelmatig, dat vind ik heerlijk om mijn hoofd leeg te maken”.

Na dit leuke gesprek met een geweldige vakvrouw en wat ons betreft één van de grand lady’s van de Nederlandse dressuursport mag ook Coby het interview zelf afsluiten en ook dat doet ze weer met de klasse die ze uitstraalt: “In het verleden hebben we de kans gehad om onze Foundation te profileren op het CHIO. Ik vind het fijn dat jullie ook maatschappelijk verantwoorde doelen steunen en dat jullie naast de topsport ook andere takken van sport een kans geven. Hopelijk komt dat na een jaar zonder CHIO weer terug. Ook hoop ik dat we nog jaren in het schitterende Kralingse bos mogen rijden met veel mooie dressuurrubrieken en veel startplaatsen voor Nederland. Tenslotte wens ik de organisatie veel succes in de toekomst en wil ze heel hartelijk bedanken voor alles wat ze tot nu toe voor de sport hebben gedaan”.

Op de foto bovenaan: Coby van Baalen met Jalila, 6 jarige elite merrie van Sezuan x Johnson.