Pien Bax - Engelsman droomt van 100 jaar CHIO Rotterdam
Evenementen kunnen niet zonder vrijwilligers en dat geldt ook voor het CHIO Rotterdam. Van piepjong tot op respectabele leeftijd, ieder jaar zijn ze in groten getale van de partij. Van stalling tot fotografen, van chauffeurs tot de accreditatie, ieder jaar zetten honderden vrijwilligers zich in. Regelmatig zetten we één van die harde werkers in de spotlights. Dit keer spraken we met een dame wiens leven al lang met het CHIO verweven is, een Rotterdamse in hart en nieren. Met hart voor het evenement, maar zeker ook voor de stad. Dit keer spraken we met Pien Bax uit het team protocol.
Pien: “Ik ben net 60 geworden, een mijlpaal! Ik ben geboren en getogen in Rotterdam. Ik heb een man een vier kinderen, drie meisjes en een jongen. De oudste is 29 en de jongste 23. Ik heb in Leiden gestudeerd en heb van 1993 tot eind 2002 in het buitenland gewoond, in Noorwegen en Egypte. Een leuke anekdote is, dat ik ooit voor het CHIO samen met Jan Willem Körner een klein concours bijwoonde in Eqypte, op uitnodiging van de Egyptische hippische bond. Jaren later ging ik in Egypte wonen samen met mijn man en toen nog drie kinderen. In het begin woonden we even in een hotel wat hetzelfde hotel bleek te zijn waar in de tuin dat concours werd georganiseerd. Ik werk voor een Europese vereniging van letselschadeadvocaten waar ik congressen voor organiseer. Mijn hobby’s buiten het CHIO zijn tennissen, wandelen met onze kruising Labrador / Golden retriever Baxie en heerlijk buiten zijnin Zeeland waar we een huis hebben.
Sinds 1975 actief
Ik kom niet uit een paardenfamilie. Ben ooit begonnen met paardrijden door een vriendinnetje met wie ik in Gouda naar een manege ging. Na mijn ponytijd verhuisde ik naar de Rotterdamsche Manège. Overigens is mijn vader door mij ook gaan rijden. Volgens mij ging ik in 1973 naar de Rotterdamsche. In 1975, ik was toen 12, kwam ik voor de eerste keer in actie voor het CHIO. Er was toen nog een prijs voor de beste amazone en die had mijn vader aangeboden. Speciaal daarvoor ging ik met mijn moeder naar de stad om een nieuw outfitje uit te zoeken.
Begonnen op het secretariaat
Toen ik 16 was, in 1979, begon ik echt als vrijwilliger. In die tijd werd je gevraagd en was het echt een erebaantje. Carine de Beaufort, het toenmalige hoofd van het secretariaat had een paard op de manège en zij vroeg me. Ik ben dus begonnen op het secretariaat. Met postzegels plakken en andere simpele dingen. Heel amateuristisch allemaal, maar het liep wel. Vroeger was het CHIO in augustus en ik was er mijn halve zomer aan kwijt. Alles ging nog met de typemachine en gebruik van Tipp-ex was not done, dus regelmatig moest een brief 'tig' keer over. Vooral bij brieven waarmee leden van het Koninklijk Huis, ambassadeurs en dergelijke uitgenodigd werden moest alles helemaal perfect zijn. In die tijd was er nog iedere avond een sociale gebeurtenis; dat waren hele leuke feesten. Echter iedere ochtend moesten we vroeg op, de dressuur begon vaak al om 7.00 uur. Regelmatig zaten we dus met kleine oogjes achter ons bureau. Over feestjes gesproken, er was ook altijd ruim van tevoren een Stroodorpborrel, waarbij alle sponsoren en wat we nu standhouders noemen, uitgenodigd werden. Geweldige feesten waren dat.
Verschillende taken
Het secretariaat heb ik bijna 11 jaar gedaan, ik schopte het zelfs tot hoofd van die club. Ook toen ik ging studeren bleef ik het CHIO trouw. Het laatste jaar dat ik het deed, was tevens het laatste jaar dat het secretariaat bemand werd door vrijwilligers, daarna werd het overgenomen door professionals. Volgens mij stopte ik in 1990. 1989 Was een jaar met een Europees Kampioenschap en dat heb ik nog gedaan. Na het secretariaat ben ik naar team Pers & Publiciteit gegaan in het perscentrum en in 1995 was ik een jaar gastvrouw in het restaurant voor ruiters en officials, wat nu het Riders Home is. Toen ik naar het buitenland verhuisde, probeerde ik nog ieder jaar tijdens het CHIO terug naar Rotterdam te gaan. Echter ik heb ook een tijdje niets gedaan. Volgens mij in 2018 werd ik gevraagd voor het team Protocol wat ik nu nog steeds doe. Overigens heb ik in 2016 samen met Jan Willem Körner en Gijs Noordam nog een vrij uitgebreide reünie georganiseerd voor oude vrijwilligers.
Ontvangst van gasten
Team Protocol is een verlengstuk van het bestuur. Wij ontvangen hun gasten. Niet zozeer sponsoren, maar bijvoorbeeld de Commissaris van de Koning, mensen van de Gemeente Rotterdam, genodigden van andere concoursen en oud bestuursleden. Ook het ereterras valt onder ons waar bijvoorbeeld de leden van het Koninklijk huis komen. We zorgen dat alles perfect geregeld is, het moet op rolletjes lopen. Sommige mensen vinden paarden interessant, sommigen helemaal niet. Maar het is altijd leuk om te doen. Het is zeker niet zwaar en we ontmoeten leuke mensen.
Jacques Schoufour en Prins Bernard te paard
Aan mijn tijd op het secretariaat bewaar ik de allermooiste herinneringen. Ik heb daar heel veel plezier gehad en minstens zoveel geleerd. Van die tijd heb ik nog steeds profijt. Als ik één moment moet noemen, een moment waar ik nog steeds kippenvel van krijg, dan denk ik aan het moment dat meneer Jacques Schoufour en Prins Bernard sr. samen te paard het veld betraden. Volgens mij was dat ter ere van het vijfendertigjarig bestaan van het CHIO in 1983.
Sociale aspect
Als ik aan het CHIO denk, denk ik aan de locatie, midden in de stad waar ik zoveel van hou. Maar ook aan alle leuke mensen die er actief zijn, het sociale aspect is voor mij heel belangrijk. De gemoedelijke sfeer, de gezelligheid, geweldig. Over leuke mensen gesproken, toch een klein puntje van kritiek, ik vind het jammer dat er zo weinig echte paardenmensen meer actief zijn in organisatie en bestuur.
Dromen van 100 jaar CHIO
Zoals eigenlijk altijd als we vrijwilligers spreken, horen we het plezier en de passie voor ons concours door de telefoon. Of beter gezegd warmte voor die vier of vijf dagen paardensport per jaar in het Kralingse Bos. Pien: “Ik heb een tijdje gedacht dat ik eigenlijk nog meer wilde voor het CHIO, dat ik nog meer betrokken wilde zijn, iets meer inhoudelijk. Echter dat is over, daar heb ik inmiddels geen tijd meer voor. Wel hoop ik nog heel lang te kunnen genieten van het concours. Vanuit mijn huis kijk ik op het terrein en mijn droom is om het honderd jarig bestaan mee te mogen maken.
Sanne Thijssen
Ik reed zelf vroeger dressuur en daar kijk ik nog steeds graag naar. Echter geen uren lang. Kijken naar springen hou ik langer vol, dat is levendiger. Maar, ik hou van de sport, dat voorop gesteld. Ik zou haar op straat niet herkennen hoor, maar sinds Sanne Thijssen de Grote Prijs won in Rotterdam ben ik fan van haar, wat kan zij geweldig rijden!
Rotterdamse voetbalclub kampioen
Vroeger kwam ik ook op andere concoursen in Nederland en net over de grens, maar nu niet meer. Ik ben een echte Rotterdamse en trots op mijn stad. Mede door het CHIO, maar ook door het Songfestival wat ze georganiseerd hebben en alle andere evenementen die er plaatsvinden. Ja ik ben trots dat het CHIO hier deel van uit maakt. Dit jaar kan extra mooi worden, doordat de kampioen van de Eredivisie voetbal waarschijnlijk uit Rotterdam gaat komen. Dat zou pas echt geweldig zijn …….”
Is dit passie of is dit passie? Passie voor het CHIO en voor haar stad. Mooi om te horen Pien en respect hoe trouw je aan ons evenement bent. Geweldig hoe je je al jaren inzet. We hopen dat je droom uit mag komen, aanwezig zijn bij het honderdjarig jubileum van het CHIO. Je verdient het!