Paarden, paarden, paarden voor Vanessa Ruiter

Recent heeft dressuurruiter Edward Gal, na lange tijd, zijn rentree gemaakt. Een heel succesvolle rentree. We beginnen het gesprek dan ook met de vraag of Vanessa blij is. Vanessa: “Heel blij! Natuurlijk, ik heb een fantastisch weekend gehad. Met een resultaat waar ik op gehoopt had, niet verwacht. Zo'n lange tijd niet gestart en dan zulke resultaten. Natuurlijk was het nog niet perfect, maar zeker hoopgevend.”

Equestrian non

Vanessa stelt zich nog even voor: “Ik ben 45 jaar, een dagje ouder voor de groomwereld. Maar, ik hou het nog steeds vol. Net als de trainster van Edward, Nicole Werner ben ik geboren in Amsterdam. In 2003 ben ik verhuisd naar Harskamp waar ik als groom voor Edward ging werken. In augustus van dit jaar is dat 22 jaar geleden. Ik leef voor de paarden en noem mezelf gekscherend een 'equestrian non'. Ik heb één zus, niemand in de familie was paardengek. Mijn moeder was er zelfs heel bang voor. Ik ben erin gerold via een vriend van mijn vader die een manege had. Vanaf het begin vond ik verzorging van de paarden het leukste en al mijn spaargeld ging op aan leuke poetsspulletjes. De moeder van Tommie Visser (Arlette) woonde in de buurt en daar ging ik werken. Tommie leste toen bij Nicole Werner en ik ging een keer mee. Toen Nicole en Edward een groom zochten, mocht ik op gesprek en werd aangenomen. In het begin was die overstap van Amsterdam naar de Veluwe best een cultuurshock ……”

23 jaar geleden voor 't eerst op CHIO

“De eerste keer dat ik op het CHIO kwam, was als groom van Tommie Visser. Dat zal circa 23 jaar geleden zijn, Tommie reed toen met de schimmel Blue Ocean. Ik weet nog dat de stallen in die tijd nog zo nat waren, dat we eerst potgrond in de stallen gooiden. Daar moest de schimmel van Tommie in staan. De volgende dag had ik dus wat te poetsen. Overigens voelde en voel ik me ondanks altijd alle humor over Amsterdam en Rotterdam als Amsterdammer altijd wel heel welkom in Rotterdam. (lachend) Als ik aan Rotterdam denk, denk ik aan muggen. En aan de vrachtwagens die ver weg geparkeerd moeten worden. Maar daar kunnen jullie niets aan doen. Ook denk ik aan alle gezellige, lieve mensen bij de stallen. Ieder jaar staan ze weer klaar om te helpen uitpakken en later weer in te pakken. Super fijn is dat, echt een warm welkom.”

“Mijn mooiste herinnering aan het CHIO is aan 2003. Edward won toen met Lingh voor de eerste keer een kür op muziek. In het stadion in het bos, in het schemer, het was magisch. Mede omdat het één van onze eerste overwinningen was. Overall is mijn mooiste herinnering aan de Olympische Spelen in Londen. Edward reed GLOCK’s Undercover die we toen pas negen maanden op stal hadden. De Spelen zijn sowieso speciaal, maar die waren extra.”

Even tijd voor haarzelf

Ze zei het al, Edward is geruime tijd niet op wedstrijd geweest. We zijn benieuwd of Vanessa de wedstrijden gemist heeft of dat ze zo’n pauze wel eens lekker vond. Vanessa: “Dubbel. Ik miste het wel, zeker als Hans Peter en mijn collega groom Anna op pad gingen. Maar ik had in die tijd ook ineens wat meer tijd voor mezelf. Mijn moeder overleed in die periode ook en daarvoor kreeg ik toen alle tijd om dit verlies te verwerken. Ik leef voor de paarden, maar toen heb ik vanuit het GLOCK team alle tijd voor mezelf gehad.”

Interfloor Next One

Vanessa leeft voor de paarden. Zijn ze haar allemaal even lief of heeft ze haar voorkeuren? Vanessa: “Zeker wel. Per periode heb je er altijd wel één die extra voor je is. Zo is wijlen Next One (AKA Nekie) een hele tijd mijn favoriet geweest. Hij was ruin en heel makkelijk. Ik vergeet nooit dat ik in Rotterdam was met meerdere paarden en dat ik best wel moe was. Echter ik had nog een prijsuitreiking. Edward had de proef gewonnen met Totilas, maar hij deed de ceremonie met Next One. Toen ben ik bij de stallen op Next One gestapt en zo door het bos naar het hoofdterrein gewandeld. Edward lag dubbel van het lachen toen hij ons aan zag komen. Overigens vond het paard het ook wel raar, hij miste het dat ik niet naast hem liep zoals hij gewend was.”

Hopelijk weer naar Rotterdam

Na het Europees Kampioenschap in 2019 is Edward mede door Corona niet meer in Rotterdam gestart. Zien we hem dit jaar terug? Vanessa: “Laten we het hopen. Ik vond het CHIO altijd super leuk. Maar eerst maar eens het Nederlands Kampioenschap."

Vanessa heeft qua kampioenschappen en concoursen de hele wereld al gezien. Heeft ze nog dromen? Vanessa: ”Zeker. De Spelen in Parijs dit jaar. Die zouden toch echt de kers op de taart zijn. Alle concoursen en kampioenschappen vind ik leuk, maar de Spelen zijn uniek. Het zouden mijn vierde Spelen worden, maar ik ben heel nuchter, ik reken nergens op. Ik geloof iets altijd pas als ik er ben. Tokio was ook leuk en bijzonder, maar door de Corona maatregelen en de warmte ook zwaar. Parijs is lekker dichtbij wat echt fijn is, zowel voor mij als voor de paarden. Overigens staan de dieren bij ons op nummer één en moet alles kloppen willen we gaan. We laten helemaal niets aan het toeval over.”

“Er is meer dan de Spelen. Jumping Amsterdam vind ik altijd leuk door de vele bekenden die ik er zie en het toch wel Amsterdamse sfeertje. Den Bosch ik ook geweldig en Londen Olympia was ook één van mijn favorieten. Allemaal indoor concoursen toevallig en allemaal niet ver weg. Het leuke van Londen vind ik dat je daar ook zo even de stad in loopt. Maar jullie Rotterdam outdoor vind ik ook heel leuk. Mede omdat we daar altijd zo vriendelijk begroet worden door de familie Lavooij. In Harskamp stond Carolien bij ons op stal met twee paarden en het contact is nog steeds goed. Overigens kijk ik bij mijn voorkeur voor concoursen vooral naar de stallen en de faciliteiten daarbij.”

Door tot aan rollator

Paarden, paarden, paarden. Zijn er nog andere dingen in Vanessa haar leven die ze heel leuk vindt? Vanessa: “Zeker. Naast de paarden wil ik ook echt andere dingen doen. Ik ben gek op naar het theater gaan en live muziek. Ruth Jacott en Karin Bloemen zijn mijn favorieten. Ruth volgt mij ook en ik heb haar ook eens op het CHIO gesproken toen ze bij jullie optrad. Nicole en Hans Peter zijn trouwens ook gek op live muziek en zo hebben we begin augustus kaarten voor Adèle en staan ook Janet Jackson en Pink in de agenda. Naast de paarden is ook mijn hond altijd bij me. Ze heet Sugar en is me al dertien jaar trouw. Niet heel jong meer, maar ze heeft me beloofd dat ze 30 wordt. Ik heb een druk bestaan en vind het heerlijk om met haar te wandelen op de Veluwe, daar kan ik echt mijn hoofd mee leeg maken.”

Vanessa is zoals ze zelf zegt voor de groomwereld al een dagje ouder en het is fysiek pittig werk. We vragen haar hoe lang ze dit nog vol wil of denkt te houden. Vanessa, lachend: “Edward en ik maken weleens grapjes dat we doorgaan tot Ed in een rolstoel zit en ik er met een rollator achteraan kom. Zolang. Ik weet niet of ik het met iemand anders zo lang vol had kunnen houden, maar Edward en ik zijn al zo lang samen en kennen elkaar zo goed dat het toch allemaal wat makkelijker werkt.”

Bijgeloof

Over Edward gesproken. In het verleden werd bekend dat hij uit bijgeloof altijd een oranje onderbroek droeg op kampioenschappen. We vragen Vanessa of zij ook zoiets heeft. Weer die lach. Vanessa: “Ik hecht aan dezelfde spullen. Zo heb ik nog altijd een zweetdeken van Lingh uit 2003 in mijn concourskast. Die kast hangt vol mooie herinneringen, het is net een museum. Ook heb ik een periode gehad dat ik de paarden altijd persé een even aantal suikerklontjes wilde geven. Twee of vier, nooit drie.”

Paardenwelzijn voorop

We vragen Vanessa die duidelijk stapelgek is op de paarden van haar werkgever om een reactie. Vanessa: “Ik heb al gezegd dat ik leef voor de paarden. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed. Na de comeback van Edward zette ik GLOCK’s Total US 's avonds fit op stal en de andere ochtend ben ik dan om 7.00 uur alweer bij hem. Niet alleen op concours, iedere dag checken we de paarden 's avonds laat nog en zijn we er 's ochtends vroeg weer. Op concours krijgen ze zelfs nog meer zorg dan thuis. Thuis kunnen ze lekker naar buiten, in de wei of paddock. Op wedstrijd kan dat niet, maar dan graas ik ze aan de hand.”

Wees lief voor elkaar

“Tenslotte zou ik willen dat er op social media op een respectvollere manier met elkaar om zou worden gegaan. Wat jouw mening ook is. Ik steek mijn hand ervoor in het vuur dat de paarden die op GLOCK HORSE PERFORMANCE CENTER in Oosterbeek staan, het heel goed hebben en met heel veel respect van de ruiters, trainer en het gehele team verzorgd en getraind worden. Het raakt mij persoonlijk diep als ik dan de ongenuanceerde comments lees. Zo onredelijk en gewoon niet ok! Ik weet dat het waarschijnlijk niet heel veel helpt, maar ik wil het toch gezegd hebben: wees lief voor elkaar!”

Een serieus einde aan een gezellig openhartig gesprek. Een gesprek met een Amsterdamse waarbij de paarden in het hart zitten. Mooi gesproken Vanessa. Dank voor je tijd en heel graag tot volgende maand in het Kralingse Bos.