Onderweg naar het CHIO 2021: Francis Verbeek

Eigenlijk zouden de Olympische Spelen van Tokio vorig jaar plaatsvinden en eigenlijk zou het OS jurycorps vorig jaar al bij elkaar komen in Rotterdam. We weten allemaal hoe het gelopen is en dus zitten de dressuurjuryleden al een jaar in de wacht. "Hoe is dat?", beginnen we het gesprek met de voorzitster van die jury. Francis: “Dat is iets wat me nog nooit is overkomen. Mijn leven is totaal veranderd door Corona. Ik reis normaal de hele wereld over. Om te jureren, maar bijvoorbeeld ook om trainingen te geven. Van Tokio tot Rusland tot Australië. Ik heb nu een jaar in een wereld geleefd die ik helemaal niet ken. Niet alleen heb ik niet mogen reizen, ik heb weinig sociale contacten gehad en in plaats daarvan werd het tuinieren, heel veel wandelen en breien. Het was vooral geen sport, streep na streep kon in mijn agenda gezet worden. Het was een zware tijd voor mij zoals voor zovelen, maar gelukkig zijn we gezond gebleven.

Ik heb dus ook lange tijd niet kunnen jureren. Dat is op zich geen ramp, want ik heb heel veel jaren ervaring en misschien is het wel goed om eens een tijdje pauze te hebben en er weer blanco in te gaan. Maar ik heb het wel heel erg gemist! Na de eerste lockdown heb ik een kleine wedstrijd in Spanje gedaan en stond het NK vorig jaar in mijn agenda. Daarna ben ik in september naar Hagen in Duitsland geweest. Recent was ik in Exloo, een interessant concours met veel nieuwe paarden. Komend weekend mag ik in Compiègne (FR) in het juryhokje plaatsnemen en daarna komt als laatste concours voor Tokio, Rotterdam”.

Juryleden moeten het over de kleinste details eens zijn

In Rotterdam zullen vijf van de zeven juryleden, die in Tokio jureren, aanwezig zijn. We vragen Francis hoe belangrijk dit is of dat dit eigenlijk helemaal niet belangrijk is. Ze antwoordt fel: “Dit is heel belangrijk ! Helaas zijn we niet helemaal volledig, de collega’s uit Australië en Amerika ontbreken. Helaas, want door Corona hebben we niet één keer met de volledige groep kunnen samenwerken. Dat komt mede omdat Aken naar later in het jaar verplaatst is, daar krijgen we ook vaak de gelegenheid om samen te jureren. Voor een groot kampioenschap is het van enorm belang om tot elkaar te komen. Voor de sfeer, voor de fine tuning, om het over de kleinste details eens te worden. We hebben een fijn team in Tokio en willen als een hecht team jureren. Elke pauze overleggen we kleine dingen met elkaar. Buiten de wedstrijden om spreek je sommige collega’s wel, maar voor de fun, niet zakelijk. Zo van hoe gaat het nu met jou, nog niet ziek, dat soort dingen. Corona is voor mij een verloren levensjaar. Qua sport, sociaal, in alles. Het reizen heb ik misschien wel het allermeeste gemist, dat is echt mijn leven.

Nu de wedstrijden weer op gang komen, merk ik niet dat er extra spanning is. Voor veel landen is dit een heel belangrijk sportjaar. Rotterdam heeft altijd een sterk deelnemersveld, dus dat zal dit jaar niet anders zijn. Buiten de ring zal het waarschijnlijk wel anders zijn, maar daar merken wij in de ring niets van”.

Mist Francis het publiek dat al sinds het begin van de eerste lockdown niet welkom is vragen we ons af: “Ja en nee. Vooral op de grotere wedstrijden met normaal veel publiek heerst er vaak een enorme sfeer en barst tijdens het afgroeten het applaus al los. Dat is natuurlijk mooi voor de ruiters, maar persoonlijk kan ik ook prima zonder”.

Geen juryhokje of dressuurbaan hetzelfde

Ruiters hebben vaak redelijk hun voorkeuren voor bepaalde concoursen. Hebben juryleden dat ook, vragen we ons af. Of is een juryhokje overal hetzelfde en is een dressuurbaan een dressuurbaan ? Het antwoord komt snel en overtuigend: “Neeeeeeeee ! Natuurlijk hebben wij ook voorkeuren. Voor ons is jureren ook topsport. Onze sport is om de winnaar en plaatsingen zo goed mogelijk voor elkaar te hebben. Urenlang moeten we intensief en geconcentreerd bezig zijn. Ik vind het belangrijk om ook kleinere landen te steunen met onze kennis, om ook daar de sport verder te ontwikkelen. Natuurlijk doe ik graag kampioenschappen, maar ik ben ook dol op Wiesbaden, bij het kasteel. Spanje en Portugal en Frankrijk hebben ook mooie wedstrijden. Maar, het allerbelangrijkste is misschien wel de gastvrijheid op wedstrijden. Wij juryleden verdienen weinig, het is vaak niet eens kostendekkend. Dan is waardering heel belangrijk, het gevoel dat men blij is dat je er bent, dat maakt veel goed. Sight seeing bijvoorbeeld vind ik heel leuk, meer zien dan alleen het vliegveld en het concoursterrein, als daar ruimte voor is. Over jullie concours gesproken, Rotterdam is sporttechnisch gezien geweldig en heeft altijd topcombinaties aan de start. En daar zijn de collega’s het mee eens”. Een eerlijk antwoord van Francis. Zoals het hoort bij een jurylid, je punt wat je ziet. We gaan dit jaar extra ons best voor jou en je collega’s doen Francis!

Door de sport op twee benen blijven staan

Een jurylid heeft, sterker dan menig ander, een mening. We zijn dan ook heel benieuwd naar haar antwoord als we vragen om zelf het gesprek af te sluiten. Na even nadenken komt dat antwoord en daar worden we even stil van. Vooral bij het laatste gedeelte heeft ze het duidelijk moeilijk: “Ik ben al sinds ik zes jaar was, een paardenmeisje. Het hele traject heb ik doorlopen, rijden, jureren, mijn dochter begeleiden, bondscoach van de jeugd zijn. Ik heb de sport van alle kanten gezien. Dit Corona-jaar is een flinke deuk in dit mooie sportleven en ik hoop dan ook snel weer als vanouds te kunnen gaan genieten van die sport. Door Covid heb ik wel veel tijd gekregen om van mijn kleinkinderen te gaan genieten en daar heb ik ook van genoten, ze groeien toch al zo snel op. Het leven heeft dus twee kanten en ik hoop hierin een goede middenweg te vinden. Ik wil heel graag nog veel leuke wedstrijden gaan doen, maar ik wil ook wat meer van het oma zijn gaan genieten. Echter een leven zonder de dressuursport en reizen is voor mij ondenkbaar. Mijn man is elf jaar geleden plotseling overleden en ik heb toen een hele zware tijd gehad. De sport heeft ervoor gezorgd, dat het mij gelukt is om op twee benen te blijven staan. Door de sport heb ik zo ontzettend veel mooie dingen meegemaakt en heb ik over de hele wereld zo veel mooie, lieve mensen leren kennen, dat is niet in woorden uit te drukken”.

Een verrassend einde aan een indrukwekkend gesprek. Zoals gezegd, we zijn er even stil van. We spreken hier met een krachtige vrouw die de wereld aan kan en duidelijk een mening heeft. Maar ook met een vrouw die een ongekende passie heeft voor de dressuursport. Mooi dat juist zij ons land dit jaar wederom gaat vertegenwoordigen op het ultieme doel van iedere sporter, de Olympische Spelen. Dank voor dit openhartige gesprek Francis, eerst graag tot in het Kralingse bos en daarna gaan we je volgen in Tokio!

Francis Verbeek (tweede van rechts) tijdens de prijsuitreiking van de FEI Nations Cup dressuur