Liever op de tribune dan achter de laptop

CHIO
Dennis marjannen

Nog 'maar' 3 jaar vrijwilliger bij het CHIO en toch al zo ontzettend bevlogen en volledig ingeburgerd in de CHIO familie. We wisten het vooraf, hij stond niet voor niets op ons lijstje voor deze rubriek. Maar hoe diep ons concours in zijn hart zit, blijkt uit bijna iedere vraag. Het is mooi om te horen hoe enthousiast en met zoveel betrokkenheid een 21-jarige praat over een evenement dat al 71 jaar bestaat. Aan het woord is een van onze vele trouwe vrijwilligers, Dennis Deutekom.

“Tijdens het EK 2011 kwam ik voor de eerste keer op het CHO Rotterdam, als bezoeker. Ik was toen 12 jaar. Mijn moeder was uitgenodigd door de Rabobank en ik mocht mee. Het allermooiste vond ik het toen dat Anky van Grunsven op de VIP kwam, dat vergeet ik niet snel meer. Ik was een jongetje van 12, had net een eigen pony en dan Anky ontmoeten, fantastisch vond ik dat.

Het klikte meteen

Begin 2017 hoorde ik op school dat ik stage moest lopen op een evenement. Ik wilde persé naar het CHIO en dat is dus gelukt. Via Laurens van Lieren kwam ik in contact met de coördinator van het team servicemedewerkers, Marjan de Wildt. Ik weet het nog goed, ik belde haar en vertelde wat ik wilde, een half jaar met haar meelopen en alles meemaken, zowel in de voorbereiding als tijdens het evenement. Ze was niet heel enthousiast vertelde ze later, ze dacht wat moet ik met zo’n snotaap in mijn schaduw. Maar ze stemde toch toe. Gelukkig was haar twijfel van korte duur, want tijdens onze eerste ontmoeting klikte het meteen. Het balletje rolde toen snel, want naast m'n stage kreeg ik toen wegens ziekte meteen de rol als “portohouder” tijdens het evenement. Een portohouder is iemand die altijd op het terrein is, een soort tussenpersoon tussen Marjan en haar grote team. Het beviel meteen, razend enthousiast was ik. Ik moet wel zeggen dat ik binnen kwam in een geolied team en ik denk, mede doordat ik me open opstelde, werd ik met open armen ontvangen.

Na 2 jaar portohouder te zijn geweest, kwam er vanwege het vertrek van een mede-coördinator van Marjan een functie naast haar vrij. Met het oog op het komende EK (in 2019) een pittige functie waarin ik me o.a. bezig zou gaan houden met veiligheid en mobiliteit. Toen ik hoorde dat de betreffende persoon gestopt was, heb ik voor het goede fatsoen heel even gewacht en toen heel snel Marjan gebeld en gezegd dat ik die functie graag wilde. Zo ben ik sinds de voorbereiding op het EK 2019 mede-coördinator naast Marjan en de andere Marjan, en heb ik echt mijn eigen taken.

De Keet

Inmiddels heb ik al veel, heel veel mooie, gekke, ontroerende momenten meegemaakt op het CHIO. Eén die me toch altijd bij zal blijven is mijn eerste avond in de beroemde “keet”. De keet is een driedubbele portocabin van het team servicemedewerkers en daar had ik al veel over gehoord. Het is het kloppend hart van het team, een plaats met letterlijk een lach en een traan. Het team servicemedewerkers bestaat tijdens een normaal CHIO uit 100 à 125 medewerkers en staat bekend als een heel hecht, hardwerkend team, ooit door Laurens van Lieren, voormalig directeur sportief dressuur, betiteld als de spil van het concours. In het team zitten o.a. een aantal dames uit Texel, beter bekend als “Team Texel”. Mijn eerste avond in de keet was ook hun eerste avond op het concours en ze hadden op de melodie van Guus Meeuwis’ liedje “Tranen gelachen” een speciaal CHIO lied gemaakt. Dat werd daar aan het einde van de dag met een groot deel van het team gezongen, kippenvel was dat toen. En nog steeds als we het zingen, ieder jaar weer.

Het Keet-lied geschreven door Team Texel en ingezongen door Havenzanger Wesley Mulder.

Fanclub van Charmeur

Als ik aan de sport denk, komen er twee herinneringen boven, die beiden te maken hebben met dressuuramazone Madeleine Witte. Door mijn mede-coördinator zijn we met haar in contact gekomen en inmiddels is zij zoals we haar noemen “Vriendin van het team”. We gaan elk jaar wel een keer naar haar thuis, zij komt tijdens het CHIO in de keet, enz. Als Madeleine moet rijden, proberen we met z’n allen te gaan kijken. In 2018 startte ze met Cennin in de hoofdring en wij stonden, door onze kleding goed herkenbaar, met een flink aantal servicemedewerkers op de korte zijde bij C te kijken. We zagen dat Madeleine ons herkende en dat was zo mooi, we hadden echt het gevoel dat we met elkaar die proef reden. Het ging dan ook super goed die rit ! Dat zelfde jaar reed Madeleine ook de KWPN hengst Charmeur in Rotterdam, in het dressuurstadion. Ook daar gingen we met zijn allen kijken. Charmeur vonden we eigenlijk NOG leuker dan Cennin en het zag oranje van de sjaaltjes waarmee ons team herkenbaar is. Dat was bij de tweede proef van Charmeur opnieuw zo, waarmee we de commentator van Clip My Horse de uitspraak ontlokten dat Charmeur een paard was met een eigen fanclub op het CHIO Rotterdam”.

We vragen Dennis wat er zo speciaal is aan het CHIO: “De locatie ! Het Kralingse bos is zo ontzettend mooi en dat midden in de stad. En verder is het een 5* concours met de beste ruiters van de wereld, dat is toch geweldig ?! Inmiddels vind ik het CHIO ook bijzonder, omdat ik er vrijwilliger mag zijn. Dit is moeilijk uit te leggen, maar de vele vrijwilligers op het CHIO zijn zo hecht, zo gepassioneerd, elk jaar weer. Het is eigenlijk belachelijk wat daar allemaal door vrijwilligers wordt gedaan, maar dat maakt het ook zo mooi.”

Dennis heeft in zijn korte tijd in Rotterdam al diverse stappen gemaakt, maar hij heeft zeker nog dromen: “Ik zou heel graag echt werken voor het concours, er het hele jaar mee bezig zijn. Standhouders en sponsoren interesseren mij bijvoorbeeld heel erg, maar ik ben ook in de sport geïnteresseerd. Ja, als ik bij het CHIO zou mogen komen werken, dan zou ik echt mijn hart volgen.”

Zag het aankomen

Hebben we overdreven of niet ? Spreekt hier een bevlogen vrijwilliger of niet ? We durven er bijna niet over te beginnen, maar het is toch de actualiteit, het Corona-virus. Daardoor kon ons zo geliefde evenement helaas geen doorgang vinden dit jaar. Hoe heeft Dennis dit beleefd? Uit het diepst van zijn hart komt voordat we de vraag afgemaakt hebben: “VRESELIJK! Met hoofdletters! Het zat er natuurlijk aan te komen, maar we bleven tot het laatste moment hopen. Ik had veel contact met Marjan en andere vrijwilligers, maar toen de knoop dan toch doorgehakt werd, kwam het als een bom binnen. We leven er een jaar naar toe, beginnen meteen na een editie af te tellen naar de volgende en als het dan niet doorgaat is dat echt een drama. Ik heb in mijn agenda alles weggehaald wat niet door kon gaan in verband met Corona, maar het CHIO staat er nog steeds in, ik kan het niet over mijn hart krijgen om dat te verwijderen. Natuurlijk heb ik de sport gemist, maar vooral het team. We leven er het hele jaar naar toe en die vier dagen met het team en de andere vrijwilligers, het is niet te beschrijven hoe mooi dat is. Hoe hard we ook moeten werken en hoe lang de dagen vaak ook zijn, die we maken”.

We weten dat Dennis zelf ook rijdt en dat zijn hart bij de dressuur ligt. We zijn benieuwd of hij een favoriete ruiter en paard heeft. Dennis is open en eerlijk en geeft ook nu een eerlijk antwoord: “Die heb ik zeker. Over de ruiter, ik vind dat veel dressuurruiters weliswaar goed kunnen rijden, maar niet sociaal en toegankelijk zijn, zelfs regelmatig een beetje uit de hoogte. Madeleine Witte is dat niet en daarom is zij mijn favoriet. Ze kan niet alleen heel goed rijden, maar is ook heel aardig en toegankelijk. Mijn favoriete paard is naast de KWPN hengst Charmeur zeker ook de KWPN hengst Apache. Helaas zal hij nooit meer onze mooie pistes binnen komen, maar als hij binnen kwam, kreeg ik altijd kippenvel. Die uitstraling, het was een koning die binnen trad en hij brulde altijd een keer, zo van hier ben ik, geweldig!”

Druk en vol ambities

Dennis is een druk bezet persoon en naast het CHIO Rotterdam zit hij zeker niet stil weten we. Hoe vult hij zijn dagen verder vragen we hem. Hij moet lachen; “Heb je even ? Ik kom altijd tijd te kort. Ik heb een eigen paard, net een nieuwe vierjarige, waar ik elke dag naar toe ga. Ik geef wat lessen en run samen met Eric Hart het dressuursecretariaat van de NHRV (Noord Hollandse Rij Vereniging) in Aerdenhout. Het leukste vind ik daar de Subtop wedstrijden. Ook probeer ik ieder jaar iets extra’s binnen te halen. Dit jaar is me dat bijvoorbeeld gelukt in de vorm van een selectiewedstrijd voor de Subli-cup. Sinds deze week mag ik mezelf ook B–L jurylid noemen. Dat wilde ik al toen ik 18 jaar was, maar dat mag je pas worden vanaf dat je 21 bent. Toen ik 20 was heb ik Adriaan Hamoen van de KNHS gebeld dat ik, als ik toen zou beginnen met de cursus, als ik examen moest doen 21 zou zijn. Tot mijn grote vreugde stemde hij toe. Oh ja en ik werk ook nog, ik ben assistent bedrijfsleider bij een mooie horeca gelegenheid aan het strand in Noordwijk”.

En dan is het alweer zover, de bekende laatste vraag voor Dennis, een zeer enthousiast vrijwilliger die duidelijk nog uren over ons concours zou kunnen vertellen. Hij moet duidelijk langer nadenken dan bij de andere vragen, maar wil met de volgende woorden het gesprek afronden: “Ik denk dat we op dit moment blij moeten zijn hoe we onze sport kunnen beleven. Weliswaar zonder kantine en publiek, maar er mag nog gereden worden. Echter, ik kijk er ongelooflijk naar uit om niet meer van achter de laptop de sport te bekijken, maar om weer live van onze prachtige sport te kunnen genieten, met zijn allen vanaf de tribune !”

Een mooie afsluiter Dennis, waar we ons volledig en graag bij aansluiten !

  • Deel dit artikel