In gesprek met Paralympisch kampioen Demi Haerkens

Demi is 26 jaar, geboren in Helmond en momenteel woonachtig in Mierlo-Hout. Ze woont nog thuis en de paarden zijn het afgelopen jaar haar werk geweest. Alles stond in het teken van Parijs. Demi is afgestudeerd in Marketing en Communicatie en heeft naast haar sport een handelsbedrijf in paarden. Het kostte even tijd om haar te spreken te krijgen, maar als het dan lukt, heb je ook wat. Ze doet geen moeite om haar afkomst te verloochenen, in onvervalst gezellig Brabants staat ze ons te woord en neemt ze alle tijd voor ons.

Gekkenhuis na de Spelen

Demi: “Excuses voor de vertraging. Ik word, sinds ik thuis ben, volledig geleefd. Zaterdag reed ik de afsluitende Kür, zondag kwam ik thuis (de sluitingsceremonie heb ik niet afgewacht) en vanaf dat moment vlieg ik overal heen. Zo mochten we naar de Koning, zijn we bij PSV gehuldigd, maar ook in Helmond en in Lierop. Daarnaast heb ik al veel interviews gedaan. Het is een gekkenhuis waar ik overigens wel van geniet. Over één à twee weken lijkt alles weer redelijk normaal te zijn. Tussendoor ben ik trouwens ook nog naar een bruiloft van een vriendin in Italië geweest. Mijn paard EHL Daula staat ondertussen happy in de wei. Alhoewel ze daar maar heel even happy mee was. Het is geen paard om echt vakantie te hebben, ze doet graag wat. Daarom pak ik haar nu rustig op en maken we wat bosritjes.”

Afgelopen jaar in teken van Parijs

“Het was geweldig in Parijs. Heel groots. Mijn eerste Spelen. Ondanks dat we niet in Parijs zelf zaten, maar een half uur er vandaan in Versailles waren het echt de Spelen, super gaaf. Alles wat ik het laatste jaar aan voorbereiding gedaan heb, is er uit gekomen. Vergis je niet, dat is niet alleen maar paardrijden. Dat is eigenlijk maar een gedeelte. Zo ging ik naar een sportdiëtiste, naar een mental coach en drie keer per week naar een fysiotherapeut. Dit betreft dan alleen nog maar mezelf. Daula moest natuurlijk naar de hoefsmid, ging regelmatig naar de fysio, de tandarts enz. Daarnaast was ik druk met sociale media, de administratie, relaties onderhouden en zoeken naar nieuwe sponsoren. De paardensport is heel duur. Ik moest Parijs niet alleen sportief voor elkaar krijgen, maar ook financieel.”

Los Angeles 2024 volgende uitdaging

“De Spelen van Los Angeles over vier jaar zijn nu de volgende uitdaging. Ik heb niets meer op mijn wedstrijdkalender, die is even blanco. Het oude boek is dicht en het nieuwe nog blanco. Natuurlijk is het nu allemaal even genoeg geweest en wil ik graag even rust, maar aan de andere kant speelde de gedachte aan Los Angeles al door mijn hoofd toen ik nog op het podium in Parijs stond. Nog een keer pieken, wat zou dat gaaf zijn.”

Op zoek naar nieuwe danspartner

“Dat zal dan gezien haar leeftijd niet meer met Daula zijn. We hebben het over de toekomst nog niet gehad, we willen echt nog even van dit avontuur nagenieten. Maar zeker is wel, dat ik op zoek moet naar een nieuwe danspartner. Over Daula, mijn partner in dit geweldige avontuur. Ze is zestien jaar, een merrie, heel groot en voskleurig. (lachend) Niet precies waar ik naar op zoek was, maar ik heb nog geen minuut spijt gehad van mijn keuze. Ze is niet makkelijk, maar heeft dit podium en onze drie medailles echt verdiend. Je moet haar even voor je winnen, maar als je haar voor je hebt gewonnen, gaat ze ook echt voor je. Toen ik in Parijs voor de eerste keer de ring in reed, was ze even gespannen, maar ik kon haar gerust stellen en daarna deed ze er nog drie schepjes bovenop. Haar looplust, haar wil om te werken, niet te beschrijven.”

Spier- en zenuwziekte

“Ik kan het nog steeds niet helemaal bevatten. De concurrentie was groot, voor mij vooral uit Duitsland en Amerika, maar ik wist dat ik, als ik kon rijden zoals ik wilde, een realistische kans op goud had. In aanloop naar Parijs had ik kadertraining van bondscoach Joyce van Rooijen – Heuitink en door de weeks trainde ik bij Arthur Verbroekken. Ik rijd alleen Daula en zij staat ook bij Arthur op stal.”

“Vanaf 2017 rijd ik para dressuur. Mijn beperking is dat ik een spier- en zenuwziekte heb. Een lastige kwestie. Ik wil eigenlijk niet als beperkt gezien worden, maar mijn handen en voeten hebben wel minder kracht en gevoel. Ook heb ik moeite met mijn coördinatie, ben ik sneller moe en heb ik eerder spierpijn. Naast para dressuur rijd ik ook in de reguliere dressuur. Ik heb de winstpunten voor de Lichte Tour, maar die klasse ben ik nog niet gestart. Die variatie maakt Daula en mij beter. Nieuwe uitdagingen, andere proeven, het houdt ons scherp.”

Van Parijs naar Rotterdam

Demi: “Ik heb ik 2017, 2018 en 2023 op het CHIO gereden. De eerste twee jaar met voorgaande paarden nog in het kleine stadion in het bos en in 2023 met Daula in de hoofdring. Ik vind Rotterdam één van de mooiste concoursen die ik ken. Schitterende ringen, veel en fijn publiek en heel gezellig. Vorig jaar won ik met een superscore met Daula. Dit jaar kwam het niet uit in mijn trainingsschema en dat vond ik heel jammer.”

“Echter topsport is ook keuzes maken. Mijn medailles willen zeggen dat alles gelukt is. Daar ben ik heel blij om. Het was een lange en zware weg, zowel fysiek als mentaal. Ik heb ups, maar zeker ook downs gehad en heb met veel situaties moeten dealen. Topsport is hard en je moet veel doorzettingsvermogen hebben. Geloven in jezelf is heel belangrijk. Ik heb zeker nog doelen na dit zeer geslaagde avontuur. Ik ga even genieten en daarna snel weer verder kijken richting Los Angeles. Met alle bijbehorende uitdagingen, zowel sportief als financieel. Ik heb veel mooie dingen meegemaakt, maar de Spelen zijn uniek. Je moet het echt beleefd hebben om te weten hoe speciaal het is.”

“Echter de Spelen zijn niet perfect. Hoe moet ik dat uitleggen, je mist het commerciële deel vergeleken met bijvoorbeeld jullie Rotterdam. In Parijs waren geen standjes en eettentjes. Daarnaast blijven de Fransen altijd Fransen en daarmee bedoel ik dat ze heel weinig tot geen moeite doen om Engels te spreken. Wat Rotterdam nog van Parijs kan leren? Eigenlijk niets ….. “

Medailles voor hele team

Dankjewel Demi, we voelen ons gevleid. We vragen onze Brabantse dit openhartige, gezellige gesprek zelf af te sluiten. Ook hier weer een warm, mooi antwoord. Demi: “Ik wil graag de aandacht vestigen op het feit dat de medailles die Daula en ik gewonnen hebben niet alleen voor mij als sporter zijn. Deze zijn echt voor het hele team zonder wie dit allemaal niet mogelijk was geweest. De buitenwereld is zich er niet van bewust hoeveel personen hier een bijdrage aan hebben geleverd. Beginnend bij de eigenaren en mijn groom en verder natuurlijk van de hoefsmid tot de fysio van Daula en van de fysio tot de mental coach voor mij. Zonder team geen gouden medailles en daar ben ik iedereen heel erg dankbaar voor. Tenslotte wil ik nog vertellen dat ik heel bijgelovig ben betreffende mijn uitrusting. Ik heb alle observaties bijvoorbeeld in dezelfde kleding gereden. Daar horen ook twee geluksarmbandjes bij die mijn schoonmoeder gemaakt heeft. Zowel in alle observaties als in Parijs had ik die om.”

Een dankbaar einde aan wederom een mooi gesprek waarin we terug blikten op Parijs en waarin Demi ons zeker niet alleen over de zonnige kant vertelde, maar ons ook liet kennismaken met de andere kant. Geniet nog lekker na, Demi en daarna heel veel succes met alles wat op je pad gaat komen richting Los Angeles 2024. We hopen natuurlijk wel dat die route via het Kralingse Bos loopt.