Har van der Venne: Met hart en ziel betrokken
Het outdoor seizoen zit erop en in de wintermaanden nemen we de tijd om mooie achtergrond verhalen te maken over dromers, toppers, vrijwilligers, officials, owners, enz. Het CHIO Rotterdam is geen concours van vier dagen, het leeft twaalf maanden per jaar. We spraken met een official die al 21 jaar in Rotterdam komt, waar hij dagen maakt van 5.00 's ochtends tot 23.00 uur 's avonds. Momenteel is hij vanwege gezondheidsredenen uit de running. Okidoki en Totilas zijn z'n favoriete paarden en hij vertelde ons nog veel meer. We spraken met chief steward Har van de Venne.
Har is 72 lentes jong, getrouwd, heeft een zoon van 48 jaar, een dochter van 44 jaar en vier kleinkinderen. Hij ging 25 jaar lang met zijn kinderen op wedstrijd. Van de pony’s tot 1.30m nationaal springen, alles heeft hij met ze beleefd. Har fokte zelf paarden en leidde deze op tot het 1.30m waarna ze verkocht werden. Helaas lijken geen van de kleinkinderen interesse te tonen voor de paardensport. Har is geboren en woont nog steeds in Limburg. Zijn opa had paarden en hij besmette kleine Har met het paardenvirus. Als zesjarige kreeg hij zijn eerste pony en tot twee jaar geleden had hij paarden.
Har: “Als jongetje van elf of twaalf jaar kwam ik al op het CHIO Rotterdam. Twintig jaar geleden begon ik als steward en sinds achttien jaar mag ik mezelf chief steward noemen. Totaal ben ik dus al 21 jaar aanwezig op jullie concours. Wat typisch is aan Rotterdam? De organisatie en de vrijwilligers. Alles is top voor elkaar, nergens is het zo goed geregeld als bij jullie. Als je denkt dat iets moet gebeuren, is het al voor elkaar.”
Ik kom terug
“Tot vijf jaar terug deed ik 43 concoursen per jaar, ik sliep meer in hotels dan thuis nadat ik met mijn kippenbedrijf gestopt was. Afgelopen jaar heb ik nog negentien concoursen gedaan. Momenteel ben ik niet actief en heb ik in Fons Brok een goede opvolger gevonden. Overigens gaat het alweer een stuk beter met me. Honderd procent beter zelfs. Ik ben net naar de neuroloog geweest en ik durf te zeggen dat ik ga terugkomen. Nu even niet, want dit heeft tijd nodig en ik doe iets perfect of ik doe het niet, maar ik kom terug.”
Kijken en luisteren
“Als ik in Rotterdam ben, ben ik op het CHIO terrein en verder nergens. Ik ben nog nooit in de stad geweest. Ik ben van 5.00 – 23.00 op het terrein, want ik vind dat ik er constant moet zijn. Als er iets gebeurt, moet ik er staan. De hele dag luister en kijk ik om me heen, zo ben ik altijd geweest.”
De mooiste concoursen
“Alle concoursen waar ik voor gewerkt heb, zijn me lief. Als ik iets niet leuk vind, doe ik het namelijk niet. Wel heb ik een duidelijke top vijf, dat zijn concoursen waar ik echt naar uit kijk. Welke dat zijn? Rotterdam, De Wolden, Indoor Brabant en mijn thuisconcours JIM Maastricht. Allemaal Nederlandse concoursen ja, ons land is het voorbeeld van goede organisaties. In het buitenland is Aken eenzaam favoriet, geweldig is het daar en het is slechts 50 kilometer van mijn huis vandaan. Ik kwam daar als elfjarig jongetje al, ik kroop toen onder de draad door om naar de paarden te kunnen kijken. Sinds twaalf jaar ben ik daar steward en ik vind het geweldig om bij dat team te horen.”
Favoriete paarden
“Alle disciplines zijn me even lief en ik heb geen favoriete ruiter. Ik kan het met hen allemaal goed vinden. Wel vind ik dat ze de laatste jaren vriendelijker zijn geworden, het lijkt alsof mijn collega’s en ik meer worden gewaardeerd. Favoriete paarden heb ik wel. Ik wil een dressuur- en een springpaard noemen. Voor de dressuur is dat Totilas. De rillingen liepen over mijn lijf toen ik hem voor de eerste keer in Zwolle zag. Er is geen paard zo speciaal als hij, dit paard leek afkomstig van een andere planeet. Mijn favoriete springpaard is Okidoki. Hij was niet de simpelste om te rijden en had een gewone ruiter, maar hoe hij sprong …… Ik heb hem vaak zien lopen en wist keer op keer niet wat ik zag, dit was ook echt een heel speciaal paard.”
EK Rotterdam 2011
“Mijn mooiste herinnering aan het CHIO Rotterdam? Het Europees Kampioenschap in 2011. Een geweldig mooi kampioenschap was dat, alles klopte, het was fantastisch. Overigens was dit ook mijn eerste hele grote wedstrijd. Wanneer ik ook buiten Rotterdam kijk, wil ik de Olympische Spelen van 2012 in Londen noemen. Ik heb drie Spelen mogen doen, naast Londen ook Rio de Janeiro en Parijs. Ik was ook uitgenodigd voor Tokio, maar dat durfde ik niet aan vanwege Corona. Mijn kleinkinderen huilden van blijdschap toen ik na een slapeloze week besloot om niet te gaan, zij waren heel bang dat ik dit niet zou overleven. Overigens moest ik deze moeilijke beslissing drie maanden van te voren al nemen en werd de situatie kort voor de Spelen een stuk beter, maar toen kon ik niet meer terug.”
Liever een uur te vroeg
“Momenteel ben ik dus niet actief als steward, maar ik hoop dat als mensen aan mij denken, ze me herinneren als een deskundig man waarmee ze voor alles terecht kunnen. Ook hoop ik dat ze vinden dat ik overal een oplossing voor heb. Typisch Har? Dat ik altijd op tijd en nooit, nooit te laat ben. Ik ben liever een uur te vroeg, dan een minuut te laat. Als ik te laat ben, is er iets gebeurd.”
“Tenslotte wil ik graag nog zeggen dat ik het super leuk vind dat jullie me gebeld hebben en interesse in mijn persoon tonen. Ik ben altijd met hart en ziel bij jullie concours betrokken geweest en kan nog niets beloven, maar ik doe er alles aan en hoop terug te komen naar het Kralingse bos.”
Die hoop is geheel wederzijds Har en wij vonden het ook heel leuk jou weer eens te spreken. Doe rustig aan, van harte beterschap verder en heel graag tot het CHIO 2026!