Frans en Carolien Lavooij: Het CHIO Rotterdam waarborgen voor de volgende 75 jaar

Carolien: “Ik heb dit jaar wederom genoten van fantastische paardensport. Zo net voor de Olympische Spelen gaf ons concours een nog specialere sfeer op het terrein. Mensen voelden aan dat er iets bijzonders stond te gebeuren. En met dit jubileum was het ook een heel speciaal jaar. Er waren heel veel bezoekers, het terrein was mooier dan ooit, het programma breder dan ooit en er heerste een nostalgische sfeer. Het CHIO 2024 was veel meer dan alleen topsport.” Frans: “Ik wil beginnen met het feit dat wij al heel lang op het CHIO komen. Mijn schoonvader, een boer uit Drenthe zei in 1951 al tegen ons dat hij naar de peerden in Rotterdam ging. Hij reed in een oude Volkswagen met twee vrienden naar wat achteraf het CHIO bleek te zijn. Zo lang gaat de geschiedenis van onze familie en het CHIO al terug. Dit jaar vond ik het zoals altijd weer hartstikke gezellig. Ieder jaar kom je veel bekende en onbekende mensen tegen en samen kijk je naar de paarden en geniet je van de geweldige sfeer.”

Hoe het begon

Frans: “Ik weet niet precies meer hoe lang ik al op het CHIO kom, dat gaat al behoorlijk wat jaren terug. Ik ben op Zuid opgegroeid. In 1979 kwamen wij terug uit het buitenland. Begin jaren 80 moet mijn verbinding met het CHIO begonnen zijn.” Carolien: “Toen ik negen jaar was, mocht ik eindelijk, eindelijk paardrijden op de Rotterdamsche Manège. Het jaar daarop, in 1989, werd ik vrijwilliger op het CHIO. Hekjes van de dressuurbak open en dicht doen, eetbonnen klaarleggen, runner, alles heb ik gedaan. Mijn langste tijd als vrijwilliger heb ik doorgebracht met het team ceremonies. Ik heb heel veel prijsuitreikingen gedaan.”

Mooiste herinneringen

Carolien: “Ik heb veel herinneringen aan al die jaren en ik wil er een paar noemen. In 2017 is mijn oma tijdens het CHIO overleden. Dat was heel heftig. Wij waren zo betrokken bij het concours en dan gebeurt tegelijkertijd zoiets. Het CHIO ging door zonder ons, maar we gingen toch weer terug. Ik wist het al, maar constateerde toen des te meer wat een mooie groep mensen het CHIO heeft. Het concours schept een hele hechte band en hierdoor konden wij het opbrengen om na het afscheid van oma toch terug te gaan. Mijn dressuurhart heeft ook ongelooflijk genoten van Edward Gal en Totilas, magisch vond ik die combinatie. Ook heb ik hele mooie jeugdherinneringen aan het oude Interchem stadion in het bos. In het donker, met lichtjes in de bomen kijken naar de Kür op Muziek, geweldig. Last but not least is natuurlijk de allermooiste herinnering dat ik mijn man op het CHIO heb leren kennen. Hij was hoofd stalling en heeft ook in het bestuur heeft gezeten met als portefeuille vrijwilligers” Frans: “Mijn mooiste herinnering is dat je als voorzitter naast de Majesteit mocht zitten die overigens 100 keer meer weet van de paardensport dan ik. In die tijd kwam ze vooral voor het springen. Echter voor Totilas en Edward bleef ze en lunchte ze zelfs bij ons. Dit was, voor zover ik weet,de eerste keer dat ze dressuur zag op het CHIO. Dat zo’n paard zo’n impact kan hebben op onze vorstin, dat vond ik heel bijzonder.”

Dromen

Frans, grappend: “Naast al deze mooie herinneringen heb ik natuurlijk nog wel dromen, met het slechte weer van de laatste jaren zou het mooi zijn als mijn dochter een schuifdak over het terrein kan creëren.” Carolien: “Mijn droom is dat er continuïteit gecreëerd wordt voor het CHIO voor de komende generaties. Het CHIO is zo belangrijk voor zoveel verschillende mensen, daar moeten we ons met zijn allen voor inzetten. Juist in een moeilijke tijd als deze moeten we samen voor het concours staan en het CHIO een warmer hart toedragen dan ooit.”

Anders dan anders

Carolien: “Het CHIO is anders dan andere concoursen. De historie, de locatie in het bos en omdat het outdoor is moeten we op alle weersomstandigheden voorbereid zijn.” Frans: “Ik heb meerdere andere concoursen gezien, maar het CHIO is inderdaad uniek. Er zijn grotere steden dan Rotterdam, wereldsteden, die proberen een evenement als het CHIO in leven te houden. Dit is niet eenvoudig, maar met dank aan veel trouwe sponsoren lukt het in het Kralingse bos toch iedere keer weer en dat is bijzonder. Ik hoop heel sterk dat dit in de toekomst ook het geval zal zijn.” Carolien: “Het CHIO is in tegenstelling tot andere concoursen ook een evenement waar veel niet-paardenmensen elkaar ieder jaar weer ontmoeten die het evenement ver vooruit weer in hun agenda noteren. Voor ons als familie is het bijzonder dat al vier generaties actief zijn op het CHIO. Mijn opa, mijn vader, ik en mijn dochter. De laatste heeft vorig en dit jaar geholpen in het team van de piste crew. Ze is nu dertien jaar en een echt paardenmeisje. Zo heeft ze heeft nu al uitgezocht dat ze in 2025 geen toetsen heeft tijdens het CHIO.”

Thuis nauwelijks CHIO

We zijn benieuwd, als vader en dochter elkaar spreken, hoe vaak het dan over het CHIO gaat. Het antwoord is wellicht iets teleurstellend …… Frans: “Ik heb bepaalde dingen moeten leren. Ik houd mijn mond tot mijn dochter erover begint. Ik wil niet tegen haar moeten zeggen dat ze hieraan of daaraan moet denken. Er wordt dus thuis heel spaarzaam over het CHIO gesproken.” Carolien: “Dit is absoluut waar. Toen de rollen nog omgedraaid waren, probeerde ik de belangen van de sport te vertegenwoordigen, maar nu geeft mijn vader mij alle ruimte om mij mijn ding te laten doen zoals ik wil. Ik vind het wel fijn dat onze familie het CHIO zo’n warm hart toedraagt en dat er begrepen wordt hoeveel tijd ik erin steek. Natuurlijk ben ik de dochter van, maar ik heb ook een eigen ik.” Frans: “Toen ik begon bij het CHIO, stond er geen dressuur meer op het programma. Mede omdat Carolien dressuur reed, was het voor mij een reden om deze discipline terug te brengen. Ik vind sowieso dat zoveel mogelijk takken van de paardensport een podium moeten krijgen in het Kralingse bos, niet alleen springen.” Carolien: “Door mijn vader zijn nalatenschap voelt mijn positie heel anders dan voor iemand zonder deze geschiedenis. Dit geeft voor mij zeker een extra lading. Mijn vader heeft heel hard gewerkt voor het CHIO en continuïteit van het evenement is wellicht voor mij daarom nog belangrijker dan voor iemand anders.”

Aanwezig zijn

Carolien: “Ik heb altijd al veel andere concoursen bezocht en dat doe ik nog, maar nu nog bewuster. Ik ben pas in Londen geweest, maar bijvoorbeeld ook in Barcelona, Dublin, Windsor, Las Vegas, Aken, Kentucky en Parijs. Natuurlijk bezoek ik Nederland ook de grote concoursen. Amsterdam, Den Bosch en Maastricht staan altijd in de agenda. Het is belangrijk om mijn betrokkenheid te laten zien. Van de FEI tot standhouders en van organisaties tot tentenbouwers, ik wil het CHIO overal zichtbaar laten zijn. Aanwezig zijn en ontmoeten verbindt!” Frans, wederom grappend: “Mijn dochter neemt haar taak heel serieus. Maar zonder dollen, voor mij was dit anders. Ik ben toegetreden tot het CHIO, omdat mijn dochter dat vroeg. Ik heb wel een paar keer op een paard gezeten, maar dat was geen succes. Ik ben blij voor Carolien, Rotterdam en de hippische sport dat we ondanks hele moeilijke tijden het CHIO hebben kunnen behouden.”

Alleen in Rotterdam

Rotterdam neemt een belangrijke plaats in tijdens dit gesprek. Zou het CHIO ook in een andere plaats georganiseerd kunnen worden? Frans: “Nee! Zoveel mensen in de stad dragen al zo lang bij aan het concours in wat voor vorm dan ook, dat is ondenkbaar.” Carolien: “Ook mijn antwoord is volmondig nee. Ik ben trots op het netwerk dat zich voor het CHIO inzet. De haven bijvoorbeeld is ontzettend belangrijk voor ons evenement, de havenbedrijven zijn zo loyaal naar ons. In een andere stad zal dat altijd anders zijn.”

Meer dan vier dagen paardensport

Stelling: Het CHIO is veel meer dan alleen paardensport. We vragen onze voorzitter en oud-voorzitter om een reactie. Carolien: “Zeker. Als eerste wil ik met stip op nummer één “Werken als een paard” noemen. Een maatschappelijk programma dat al tien jaar stevig staat en waarin kinderen in Rotterdam die het wat minder hebben kansen krijgen op vele vlakken. Daarnaast wil ik de netwerkclubs noemen die door het jaar heen elkaar ontmoeten. Dit is echt uniek. Het is niet zo dat als de tenten afgebroken worden in juni, het concours over is en het weer klaar is tot de volgende editie. Het CHIO is veel meer dan vier dagen in juni.” Frans: “De FEI heeft concoursen nu zelfs verplicht dat het maatschappelijke ook een plaats krijgt op het programma. Ze zijn zo onder de indruk van dit deel van het CHIO, dat heeft geen ander evenement tot nu toe, dit is typisch Rotterdams. Terugkomend op “Werken als een paard”, ieder jaar bereiken we hiermee drie à vierduizend kinderen waarvoor we zes of zeven programma’s hebben lopen.”

Favorieten

Terug naar de sport. Carolien: “Dressuur is mijn favoriete discipline, maar op het moment heb ik geen favoriete combinatie. In de dressuur, eigenlijk wel in het springen. Kim Emmen heeft mij ongelooflijk verrast tijdens de Olympische Spelen in Parijs. Hoe nuchter kun je zijn, hoe sterk kun je zo onverwacht zo rijden, geweldig. Voorheen waren Edward en Totilas mijn favorieten, mede omdat ik ze beiden persoonlijk kende. Mijn toenmalige paard stond bij Edward en zelfs naast Totilas op stal. Ik heb ook veel bewondering voor Isabell Werth. Hoe lang zij al aan de top rijdt, dat is uniek. Op het hoogste niveau komen is al geweldig, maar er zo lang blijven is fantastisch. (lachend) De favoriet van mijn moeder is Marc Houtzager, een connectie met haar afkomst denk ik.” Frans: “Ik ben van het simpele soort en dan is springen de makkelijkere discipline. Ik zie of het goed gaat of niet. Bij de dressuur en dan met name de Kür op muziek geniet ik meer van het publiek dan van een proef. Een piaffe bijvoorbeeld kan ik niet beoordelen, maar ik vind het wel mooi om te zien wat dat onderdeel van de dressuur met de aanwezigen doet. Ik wil graag drie springruiters noemen die er voor mij bovenuit springen. Niet zozeer om hun prestaties, maar om hun toegankelijkheid. Ik bedoel, springruiters blinken niet altijd uit in communicatie …… Jeroen Dubbeldam, Rob Ehrens en Emile Hendrix zijn die drie namen. Ze zijn niet alleen geïnteresseerd in het programma van ons concours, maar ook in de mens persoonlijk.”

CHIO Rotterdam in drie woorden

Voor we vader en dochter vragen het gesprek zelf af te sluiten, vragen we ze het CHIO in drie woorden te omschrijven. Vader Frans twijfelt geen moment: “Top, hippisch, Rotterdam.” Carolien heeft iets langer nodig, maar ook zij heeft drie mooie woorden voor ons evenement: “Verbondenheid, topsport, uniek.”

Volgende 75 jaar waarborgen

De laatste woorden van onze nog steeds zeer betrokken oud-voorzitter in het jubileumjaar mag hij helemaal zelf invullen. Frans: “Ik draag Rotterdam een heel warm hart toe. Niet alleen het CHIO, maar bijvoorbeeld ook Feyenoord. Het CHIO Rotterdam zet zich breed maatschappelijk in en de stad moet er internationaal uitspringen. Het CHIO excelleert op hippisch gebied en ik doe er daarom alles aan om het concours voor de stad te behouden en zelfs te versterken. De paardensport is een sport die werd beoefend door boeren en edelen en ik zet me daar heel graag voor in.” De allerlaatste woorden zijn voor onze huidige voorzitter: “Aan iedereen die het CHIO volgt en of een warm hart toedraagt, wil ik zeggen dat we ons geweldige concours met z'n allen dragen. Van vrijwilligers tot officials en van ruiters tot sponsoren en dat is voor mij het CHIO Rotterdam. We doen het met elkaar en moeten dit blijven doen zodat ook de volgende 75 jaren gewaarborgd zijn.”

Mooie woorden van vader en dochter, Rotterdammerts in hart en nieren. Woorden vol passie en warmte, maar ook met een duidelijke boodschap. Dank voor alles wat jullie al voor ons concours gedaan hebben en ongetwijfeld nog zullen doen. Alvast een hele goede jaarwisseling met een toast op voorbije, maar zeker ook toekomstige jaren van het CHIO Rotterdam.