Blijven dromen van het CHIO: Lotje Schoots

Lotje Schoots is 33 jaar, geboren in Zaanstad en is via de manege van haar ouders in Abcoude samen met haar partner en Grand Prix jurylid, Patrick Berends, uiteindelijk terecht gekomen in het Utrechtse Houten. Lotje: “Ik was als jong meisje al gek van paarden en dat is een beetje uit de hand gelopen. Ik hou van hard werken en rij nog steeds paard omdat ik dat leuk vind. Na de Masterclass opleiding in Deurne en een studie HBO bedrijfskunde in Dronten ben ik gaan werken bij de huidige bondscoach dressuur, Alex van Silfhout. Via het bedrijf van mijn ouders ging ik half voor mezelf werken en sinds 1,5 jaar run ik, samen met mijn partner Patrick, Hippisch Centrum Groenraven”. Zoals Lotje is, praat ze ook, rustig en ze denkt duidelijk na over haar woorden. Echter na deze uitleg verschijnt een glimlach op haar gezicht. Ze is trots. En terecht.

24/7 werken

Lotje: “Het is hard werken. Zeven dagen in de week, 24 uur per dag. Ik rij acht à tien paarden per dag en geef veel les. Inmiddels rijd ik, behalve onze eigen paarden, alleen nog maar paarden van de Familie Bleeker en van Hengstenhouderij Van Olst. Dit zijn realistische mensen waar ik een goed gevoel bij heb. Naast rijden geef ik graag les. Ik hou ervan om mensen te begeleiden en beter te zien worden. Extra trots ben ik op mijn leerlinge Jessica Poelman. Als achtjarig meisje begon ze bij mij op een C-pony en vorig jaar behaalde ze op haar eerste EK in de U25 maar liefst drie medailles, teamzilver en twee keer individueel brons. Hier doe je het voor. Ik heb momenteel vooral vrij jonge paarden, de oudste is acht en mijn focus ligt op de Grand Prix. Ik ben echt een africhter en hou niet zo van allerlei jonge paardencompetities. Rustig en netjes opleiden met het oog op de Grand Prix, daar hou ik van”. Weer die glimlach, praten over haar werk en haar passie is al genoeg om haar te laten genieten.

CHIO Cup

Terug naar het CHIO Rotterdam. Lotje: “Als toeschouwer ben ik nooit op het CHIO geweest, maar ik mocht er al jong rijden, in mijn Junioren en Young Riders tijd. 2005/2006 moet de eerste keer geweest zijn. Je had er toen nog de Pikeur Trophy en later de CHIO Cup, die heb ik in beide leeftijdsklassen mogen rijden. Ik was altijd nuchter, maar dat waren in die tijd wel dé wedstrijden naast de kampioenschappen, dáár deed je het voor”. Dat Lotje niet overdrijft blijkt, want later laat ze ons de bij de laatste overwinning horende, gigantische beker zien. Die beker geeft samen met flink wat andere prijzen, op een mooie plaats op Hippisch Centrum Groenraven een indrukwekkend beeld van de succesvolle carrière van Lotje bij de jeugd.

Kom jongen we gaan ervoor!

We zijn benieuwd, al die successen, wat is de allermooiste herinnering van Lotje? Eigenlijk verbaast het antwoord ons niet. Bescheiden als ze is kiest Lotje niet voor een bepaald succes, maar voor een moment waarin de liefde voor een paard de boventoon voert. Lotje: “Natuurlijk kan ik mijn gouden medailles noemen. Maar ik vind het net zo leuk om een jong paard op te leiden, als om een medaille te winnen. Ik wil heel graag Grand Prix rijden en in een team zitten, maar niet alle paarden zijn daar geschikt voor. Per paard heb ik een ander doel. Daar hoeft voor mij niet persé een prijs aan te hangen om er heel trots op te zijn. Als ik dan toch een moment moet kiezen... in 2005 reed ik mijn derde EK bij de Junioren in Italië met Fhillipo. Hij was al een poos aan het kwakkelen en zou daarna met pensioen gaan. Met veel beleid hebben we naar dat EK toegewerkt, van echt trainen was eigenlijk geen sprake. Het was snikheet, het losrijden hield ik zo simpel mogelijk. Vijf minuten voor we de baan in moesten zei ik tegen hem “Kom op jongen, we gaan ervoor”. En hij ging ervoor, hij gaf echt alles wat hij had en we wonnen GOUD!! Dat was wel heel gaaf!” Dit keer is de lach geen glimlach meer, hij is van oor tot oor.

photo credits: Remco Veurink

King, Spikkel, Gert en Mufasa

De jeugdcarrière van de Noord-Hollandse was imposant. Daarna werd het wat stiller, zoals eerder uitgelegd. Echter nu gaat ze er weer voor. We vragen Lotje om haar toppers in spé aan ons voor te stellen. Lotje: “Mijn oudste paard is momenteel Kingdance, een bruine ruin van Expression. Hij wordt zeven dit jaar en we hebben hem als vierjarige gekocht. We zagen een filmpje van hem op Facebook en we waren verkocht. Eigenlijk wilde ik met hem het ZZ-L kampioenschap rijden, maar hij heeft zoveel talent voor het zwaardere werk, ik train hem liever rustig door. Uit dezelfde moeder als King heb ik de zesjarige Spikkel (stamboeknaam Lucrum), van Ferguson. Hij heeft een heel ander karakter dan zijn halfbroer en is echt een uitdaging. Spikkel is heel eenkennig en ik heb hem heel lang eng gevonden. Maar ook hij heeft heel veel talent. Mijn oudste paard momenteel is Evegro, een zwarte NRPS hengst van Everdale. Zijn stalnaam is Gert, omdat hij van Gert Jan van Olst is. Vlak voor de Olympische Spelen in Tokio kwam hij bij mij in training, maar hij mag blijven, ik ben er zo gek van. Bijzonder is dat hij maar één oog heeft, waarschijnlijk door een ongeluk in de wei. Hij is er nog lang niet, maar ook dit paard heeft ongelooflijk veel talent. Tenslotte wil ik graag Mufasa nog noemen, een bijna vijfjarige ruin van Franklin. Dit paard hebben we gekocht van een filmpje, zoveel indruk maakte hij op ons. Mufasa ontwikkelt zich heel goed, het is een fantastisch paard.

Deze paarden hebben alle vier echt aanleg voor het hoogste werk. Ik heb veel opgebouwd in mijn leven, maar sporttechnisch heb ik na mijn jeugdperiode soms een stapje terug gedaan door goede paarden te verkopen. Nu we hier in Houten dit geweldige bedrijf hebben en onze draai helemaal hebben gevonden, wil ik echter weer heel graag vooruit kijken in de sport. Natuurlijk zal er nog wel eens een paard verkocht worden, maar ik heb zoveel goede paarden, er blijven er nog genoeg van over om mee naar de Grand Prix te gaan. En meer”. Verwijzend naar de titel van dit interview, toch die dromer!

Parkeren en veel lopen

Dromen van het CHIO. Als Lotje aan het CHIO denkt, wat is het eerste wat dan in haar opkomt ? Ze schatert het uit en verontschuldigt zich voor het antwoord. We zullen het netjes zeggen: Lastig parkeren en heel veel lopen. Lotje: “Maar serieus, het CHIO is natuurlijk een concours van klasse, op alle fronten. Waar het in Amsterdam kroegachtig gezellig is, is het in Rotterdam allemaal wat chiquer. Voor de ruiters is alles altijd goed geregeld en het bos geeft een bijzondere sfeer”.

photo credits: Kathleen van Winden

Paardrijpappa Alex van Silfhout

Lotje is een stoere, zelfstandige dame. Dat wisten we al, maar gaande het gesprek blijkt dit steeds meer. Heeft ze een voorbeeld en bij wie traint ze, door wie raakt zij geïnspireerd? Ook hier geen twijfel. Lotje: “Qua rijden Charlotte Dujardin, fantastisch hoe zij rijdt. Ik kijk op wedstrijden vaker bij het losrijden dan in de ring, inspirerend vind ik dat. Buiten paardrijden kan ik ook van andere sporten genieten, ik heb veel respect voor wat mensen doen en laten om hun doelen te bereiken. Ik train bij Alex van Silfhout en Anne van Olst en thuis helpt mijn partner Patrick me. Alex noem ik mijn “paardrijpappa”. We hebben aan een half woord genoeg en hij kan me met elk paard helpen. Anne is heel technisch aangelegd en Patrick kijkt vaak thuis even mee en helpt me op wedstrijd. Alle drie hebben ze hun rol en zijn ze waardevol voor me”.

Snollebollekes

Bijna aan het einde van dit gesprek ook een iets minder serieuze vraag waar regelmatig onverwachte antwoorden op komen. Zo ook blij Lotje: “Ik ben voor de buitenwereld altijd redelijk gereserveerd, sommige mensen noemen dat arrogant. Ik vind mezelf eerder verlegen, maar Patrick vindt daarentegen dat ik ook wel eens “uit” mag. De waarheid zal ergens in het midden liggen. Verder ben ik helemaal gek van gekke feestjes als De Toppers en Snollebollekes, fantastisch vind ik dat”. Na dit laatste denken wij dat Lotje haar partner toch wel eens gelijk zou kunnen hebben ……..

Sport heeft boegbeeld zoals Anky nodig

Het is bijna traditie aan het worden, we vragen ook Lotje het gesprek zelf af te sluiten. Even is het stil, maar dan toch weer dat duidelijke antwoord. Lotje: “Eerst wil ik iedereen rond mij heel erg bedanken. Patrick, mijn ouders, Team Groenraven, mijn sponsoren. We hebben een fantastisch bedrijf, maar het is wel 24/7 werken. Ik kan wel leuk rijden en ambitie hebben, maar dat lukt niet zonder iedereen om me heen. Verder vind ik dat er veel aan de hand is in onze sport en dat we allemaal moeten meedenken en -werken aan wat anderen ervan vinden. Wij ruiters kunnen wel vinden dat onze paarden een goed leven hebben, maar dat moeten we echt aan de buitenwereld laten zien en bespreekbaar houden. Ik denk dat evenementen hier zeker ook een rol in kunnen spelen. Ook vind ik dat we al enige tijd een boegbeeld zoals Anky van Grunsven missen. Een type als Anky maakt dat kinderen gek op pony’s worden, naar de manege gaan en willen knuffelen en poetsen. Dit is de basis voor de latere sport. Natuurlijk is de sport mooi, maar dat is niet de basis. Het moet allemaal beginnen met de liefde voor onze viervoeters en daaruit kan die sport ontstaan. Anky was een topsporter, maar zeker ook een idool voor ponykinderen. Britt Dekker is wel iemand die een rol speelt, zij is weliswaar geen sportidool, maar zorgt er zeker voor dat kinderen pony’s ontdekken en naar de manege gaan. Tenslotte, heel stiekem, het is eigenlijk niet realistisch, maar het zit wel in mijn hoofd, droom ik over de Olympische Spelen in Parijs. Met de eerder genoemde Kingdance. En anders de Spelen daarna”.

Wij dromen mee Lotje. Wat een mooi einde aan een indrukwekkend gesprek. We denken onze hippische toppers te kennen. Maar zoals bijna altijd na een interview voor één van onze series, beseffen we dat we eigenlijk maar heel weinig weten en zijn we onder de indruk van wat zo'n topper, dromer of vrijwilliger doet. Bijzonder dat al deze mensen hun verhaal met het CHIO en al haar volgers willen delen. Lotje, zeer hardwerkend paardenmeisje met veel passie voor de paardensport, we wensen jou heel veel succes met alles wat je doet en heel graag tot snel in de Rotterdampiste van het CHIO!

photo credits: CHIO fototeam