Afscheid na 30 jaar vrijwilliger: Ben Schellekens

'Vrijwilligers, de volwassen versie van goede feeën', een tegeltjestekst waar geen letter van gelogen is. Voor het CHIO Rotterdam geldt dat minstens zo als voor menig ander evenement. Bekend om de vele enthousiaste, vaak zeer trouwe vrijwilligersteams. Ben Schellekens was er daar één van. Maar liefst 30 jaar zette hij zich in. Hij heeft genoten en dat wil hij blijven doen, maar vanaf dit jaar als publiek. We blikten met hem terug.
Ben is 60 jaar en in het dagelijks leven werkzaam in de automatisering. Hij helpt klanten met de implementatie van een nieuw systeem en dat doet hij met veel plezier. Hij woont in Rotterdam, maar is geboren in Noordwijk. Ben ging in Leiden naar de middelbare school en studeerde bedrijfseconomie aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam waar hij is blijven hangen. Ben heeft een partner, Anita, die tevens werkzaam is voor het CHIO. Hij ontmoette haar in Las Vegas. Ze zijn inmiddels 35 jaar samen en hebben een paard Oscar. Oscar heeft zijn luxe stal op de Rotterdamsche. Naast paarden is Ben gek op de elektronica ontvangst van weersatellieten. Hij is voorzitter van een vereniging die zich bezig houdt met het ontwerpen van eigen apparatuur daarvoor.

Hoe het begon
Ben: “In 1990 reed ik nog geen paard, maar leerde Anita kennen. Daardoor kwam ik altijd wel borrelen op de Rotterdamsche Manège. Na een paar jaar ben ik na veel aandringen ook gaan rijden. Zoals vaak in die tijd werden leden van de manège bijna automatisch vrijwilliger op het CHIO. Ik was commandant van de WoensdagAvondClub en werd dus vlagger. Onze club nam die taak over van de Huzaren. Onlangs vond ik zelfs nog het vlaggershandboek wat ik in 1998 heb geschreven. Als vlagger was je de back up van de elektronische tijdwaarneming, in die tijd was dat nog nodig. Het was heel geconcentreerd, maar super leuk werk om te doen, want je stond dus middenin het parcours. Je moest natuurlijk goed zichtbaar zijn voor de jury. Er werd ook wel eens een parcours gebouwd, waarin dat niet het geval was, waardoor het ontwerp aangepast moest worden. Ik heb dit vier of vijf jaar gedaan en toen ben ik het beheer van de website en fotografie gaan doen.

Dat was nog in de tijd van de analoge fotografie, oftewel we werkten nog met fotorolletjes. Tussen de vijftien en twintig rolletjes van 36 foto’s schoten we vol en die werden na het concours ontwikkeld. Als we de afdrukken hadden, gingen we naar Richard Jongste om ze uit te zoeken en naar de sponsoren te sturen. Ik volgde daarmee trouwens Hans Buyse op, die fotograaf van beroep was. In 2003 maakte de digitale fotografie zijn entree. Ik maakte foto’s en rende daarna snel naar mijn computer om een foto en stukje op internet te posten. Al snel werd dit te veel voor één persoon en kwam René Philippe Haverbeke helpen en sloot ook Liam Verheul aan. Dit was het begin van het latere multimedia team.”

Tijd voor iets anders
“Na het jubileum vorig jaar, toen het CHIO bestond 75 jaar, heb ik besloten om te stoppen. Dertig jaar is een hele tijd en het is mooi geweest. Ik wil ook eens gewoon naar het CHIO, als het me uitkomt en eens gaan en staan waar ik wil. Ik was er steeds bij de start van het evenement en bleef tot het op slot ging. Ik heb zeker lol gehad, maar was altijd bezig.”
Hare Majesteit
“Ik heb in die jaren heel veel foto’s gemaakt, maar de meest bijzondere vond ik toch die van Hare Majesteit. Ik moest haar fotograferen, maar dat was bijna onmogelijk moeilijk. Ik bedoel, je kunt tegen haar niet zeggen dat ze even moet lachen of op een bepaalde manier moet kijken. Je kon niets in scene zetten en moest gewoon geduld hebben en hopen dat je op de juiste plek stond. Gelukkig is het altijd gelukt, maar makkelijk was het niet. Verder heb ik niet echt favoriete foto’s. Als ik een foto gemaakt heb, is het klaar; ik kijk ze zelden terug. Ik maakte altijd springfoto’s, nooit dressuur. Sowieso fotografeerde ik altijd de Grote Prijs. Van een goede plek waarbij ik één of meer hindernissen en uitingen van sponsoren goed in beeld had. Dit in tegenstelling tot professionele fotografen, die de focus alleen op de ruiter en het paard hadden. Als CHIO-fotograaf ging het natuurlijk ook om de sport, maar ook om de sponsor. Ik had geen favoriete ruiter of paard, het ging mij om het totaalplaatje.”

De baby
“Er is wel een bijzonder foto van mij gemaakt, met 'de baby'. We huurden regelmatig voor ons amateurs onbetaalbare apparatuur en tijdens het EK in 2011 mochten we een waanzinnig mooie, gloednieuwe telelens van Nikon lenen. Deze was zo bijzonder dat ik de lens moest ophalen in Badhoevedorp. Ongemerkt is toen op het CHIO een foto gemaakt van mij en die lens die ik vast had alsof het een baby was. Ik keek er vertederd naar, zo van goh wat is die mooi.”
Puur Rotterdams
“Ik ben ook een keer op het CHIO Aken geweest, maar verder niet echt op andere concoursen. Dat zou ik wel willen, leuk om eens elders te kijken. (lachend) Op dit moment geef ik de voorkeur aan concoursen in warme landen, lijkt me heerlijk om daar nu heen te gaan. Typisch CHIO vind ik de vele vrijwilligers. Het worden er helaas wel steeds minder, omdat steeds meer professioneel moet. Dat vind ik jammer, zij geven toch een bepaalde sfeer aan een concours. Ook vind ik het jammer dat er steeds minder vrijwilligers van de Rotterdamsche Manège zich inzetten voor het CHIO, dat versterkte toch de band. Ook typisch CHIO vind ik dat het een echt Rotterdams concours is. Ik bedoel, sommige evenementen kunnen in elke stad plaatsvinden, maar het CHIO zou nergens anders kunnen. Het Stroodorp, de hospitality, het hele netwerkgebeuren, allemaal met grote Rotterdamse invloed. Ik denk dat het concours de stad ook echt op de kaart zet in de paardensport en daar mogen we met zijn allen trots op zijn.”

M.K. de Manvan
Zoals gezegd, De partner van Ben, Anita, is ook groot paardenliefhebber. Veel meer dan Ben bekent hij. In de paardensport is naar columns in een hippisch magazine een boekje verschenen met de titel “M.K. de Manvan”, met hilarische verhalen van een echtgenoot die getrouwd is met een over de top paardenvrouw. We vragen Ben of hij zichzelf hierin herkent. Weer die lach. Ben: “Nee hoor, we hebben weliswaar samen een paard en ik vind het heel leuk voor Anita wat ze allemaal doet, maar daar houdt het voor mij op. Ik ga er verder niet over praten zoals de meeste paardenmensen doen als ze in een groep bij elkaar zijn. Natuurlijk praten we samen wel eens over ons eigen paard, dat is ons kind, maar in een sociale setting praat ik over andere dingen. (nogmaals lachend) Ik praat niet over dekjes.” Wij lachen nu mee. Het wordt tijd om het bijzondere gesprek af te sluiten. Bijzonder, want wanneer praat je nu met een vrijwilliger die 30 jaar actief is geweest?
Het laatste woord geven we aan Ben. Hij mag 30 jaar trouwe inzet zelf afsluiten. Even is het stil en dan antwoordt hij bijna plechtig en duidelijk met warmte in zijn stem: “We hebben 75 edities CHIO Rotterdam achter de rug en ik hoop dat er nog zo’n periode komt waar alle betrokkenen er net zoveel plezier aan mogen beleven als ik heb gedaan.”
Dank Ben, voor alles. Voor je inzet, gezelligheid, de mooie foto’s, collegialiteit enz. We hopen je nog vele jaren als gast te mogen verwelkomen, heel veel plezier alvast!
