Matti Gortemaker & Lucienne Longayroux: "Prijzenpoes is een koosnaampje"

CHIO
975 DE463 0 C6 A 40 DB 87 E1 4 AD8 FF18 C755 1 105 c

We laten je graag kennismaken met onze vele, trouwe vrijwilligers van het CHIO Rotterdam. Dit keer zijn dat Matti Gortemaker (32 jaar) en Lucienne Longayroux (51 jaar), tegenwoordig en voormalig “prijzenpoes” van het CHIO Rotterdam. Duidelijk twee hele verschillende persoonlijkheden, maar beiden geboren en woonachtig in Rotterdam en het gehele jaar in de ban van vier dagen paardensport in het Kralingse Bos. Het interview vindt vanwege de Corona-situatie telefonisch plaats, maar de liefde voor zowel de stad Rotterdam als het concours klinkt overduidelijk door in de stemmen van de dames. Drie jaar hebben ze sámen in het team “Ceremonies” gezeten; ze doen graag ze hun verhaal.


Matti begon in 2014, ze was toen 27 jaar: “Ik ben er echter in 2018 wel een jaar tussenuit geweest i.v.m. een zwangerschap. Ik was toen in verwachting van mijn zoontje die nu 2 jaar is. Ik denk nu al dat hij de hobby van zijn moeder en opa heeft geërfd, want sinds kort begint hij hard te roepen als hij een paard ziet en blijft dat vervolgens ook 2 dagen volhouden”. De naam van Matti haar vader is gevallen, Roelof Gortemaker. Hij is de aanstichter geweest van de vrijwilligerswerkzaamheden van zijn dochter. Matti: “Ik reed op de Rotterdamse manege waar mijn vader voorzitter was en kwam dus al jong in aanraking met het CHIO. Jarenlang bezocht ik het evenement met mijn vader als toeschouwer en toen ik in 2014 hoorde dat ze een nieuw prijzenmeisje zochten, heb ik me aangemeld. Overigens ben ik ook nu weer zwanger, maar ik ben inmiddels coördinator van ons team, dus ondanks dat ik niet meer in mijn mooie jurkjes pas, had ik dit jaar wel een rol gehad”.

Lucienne: “Ik ben vrijwilligster sinds 1984, toen was ik 13. Als jeugdlid van de Rotterdamse manege werd iedereen gevraagd en iedereen deed het. Ik ben begonnen in het promo team, waarin we flyers uitdeelden op andere grote concoursen. Het CHIO was toen nog in augustus en dat werk kon dus mooi in de zomervakantie. Ik heb daarna van alles gedaan als vrijwilligster, rolde van het één in het ander. Toen Barbera Wilberink, de toenmalige coördinator van “Cermonies” mij vroeg voor haar team ben ik na 4 jaar secretariaat prijzenmeisje geworden oftewel prijzenpoes. Dit laatste is een koosnaampje van toenmalige bestuursleden Jacques Shoufour en Daan Dura. Ik heb deze functie gedaan tot en met 2016, sinds 3 jaar zit ik nu in het team “Protocollen” waar ik o.a. de ontvangsten doe voor het ereterras. Eigenlijk wilde ik deze functie graag vanaf dit jaar, na het EK, maar ik werd eerder gevraagd.

Er is wel veel verschil tussen de inhoud van de functie toen en nu. Toen waren er ruim 30 rubrieken en was de voorbereiding groot. Bij iedere rubriek ging je met je mandje de ring in, speldde je het lintje op en overhandigde een stuk zilver met daarin de naam van ons concours gegraveerd. De prijsuitreikingen waren toen aan de overkant van het veld bij een vaste, houten tribune met een terrasje ervoor, de zogenaamde Engelenbak, waar de personen zaten die de prijzen uit gingen reiken. Nu worden de linten buiten de ring al uitgereikt door de ringmeester. Eigenlijk is het nu alleen nog een korte ceremonie met de sponsor en een bestuurslid. Met rode loper nu, dat wel. Die is gekomen doordat het terrein vaak een modderpoel was als het geregend had en toen Prinses Margriet een keer betrokken was bij de prijsuitreiking, werd een rode loper in gebruik genomen, dit is pas sinds ca. 8 jaar”.

Matti bevestigt dit laatste: “Onze rol is naast een goede voorbereiding waarin we zorgen dat alles klaar ligt voor de ringmeester ervoor te zorgen dat de juiste mensen op het goede moment klaar staan, de rode loper op de juiste plaats ligt en de fotografen op de goede plaats staan. Simpel gezegd moeten we zorgen dat de prijsuitreikingen zo vlot en soepel mogelijk verlopen”.

Lucienne heeft vele mooie herinneringen aan de ceremonies: “Vroeger reden altijd Italiaanse militairen in Rotterdam en die gaven een handkus als ze een prijs gewonnen hadden. We maakten dus altijd ruzie welk prijzenmeisje hen het lintje mocht geven, want die handkus was voor ons echt het toppunt van hoffelijkheid !

We mochten als prijzenmeisje niet te mooi zijn en mochten daarom bijvoorbeeld geen hoed op, dit omdat de sponsor altijd mooier moest zijn. We hadden vroeger ook jaren hetzelfde pakje aan en dus moest ik voor het CHIO altijd op dieet.

Naast de Engelenbak was de jurytoren en daaronder was een ruimte waar wij zaten. Het was regelmatig koud en nat en een jaar was er een shownummer met Romeinse wagens en gladiatoren en burgemeester Peper en havenbaron Pesselse moesten ook in zo’n kar. Ik bood de heer Pesselse mijn knalgroene regenjas aan, de jas kon niet dicht, maar ik raadde aan hem achterstevoren aan te doen, omdat de modder aan de voorkant opspatte. Later in het strodorp kreeg ik een glas champagne, omdat zijn pak dankzij mijn regenjas schoon was gebleven !

Wie de Grote Prijs van het CHIO wint, ontvangt de wisselschaal waarop zijn/haar naam gegraveerd wordt. In 1985 was dat Philip Heffer met het paard Viewpoint. Echter op de wisselschaal werd zijn naam gegraveerd als “Hefner”, de grote baas van het erotische blad Playboy. Nooit is dit gewijzigd, de betreffende schaal is nog steeds de bewonderen in Rotterdam“

Het interview met Matti en Lucienne wordt afgenomen door de telefoon, maar we horen Lucienne nagenieten en we zien haar gezicht voor ons, daar moet een brede glimlach op zijn verschenen, vol enthousiasme vertelt ze de ene na de andere waardevolle herinnering.

Matti hoort de verhalen van Lucienne lachend en met enige verbazing aan: “Zulke mooie verhalen heb ik helaas niet voor jullie, het is nu allemaal wat strakker en officiëler denk ik. Wat wel grappig is, is dat we vorig jaar bij het EK een huldiging hadden die toen helemaal in het strodorp plaatsvonden. Die huldiging moest nog voor het avondprogramma en het tijdschema was krap. De sporters werden gehaald met golfkarretjes, maar het karretje van het Belgische springteam was niet opgeladen. Een deel van het team en begeleiders mocht dus in het karretje en de rest moest duwen, een hilarisch gezicht was dat. Overigens hadden we tijdens het EK voor de eerste keer een man in ons team, we gaan met de tijd mee ! Echter zoals we voor de dames het koosnaampje prijzenpoes hebben, voor de heer in het team hebben we nog geen bijnaam.

We vragen de dames naar hun favoriete paard tijdens hun jaren als vrijwilligster. Lucienne wil er 2 noemen, een springpaard en een dressuurpaard: “Ik was altijd groot fan van Jappeloup de Luze van Pierre Durand, een klein zwart paardje dat van elastiek leek en in 1988 op de Olympische Spelen in Seoel goud won. Zijn grote concurrent in die tijd was Milton van John Whitaker en een groter verschil kon er niet zijn tussen 2 paarden, de één klein en zwart en de ander groot en schimmel. Ook was ik helemaal verliefd op Totilas ondanks dat ik niet de grootste dressuur fan ben. Echter Totilas heeft mij altijd ontroerd, ik kan het niet uitleggen, hij heeft zoveel charisma. Eerlijk gezegd heb ik ook zitten huilen bij de documentaire van Annette van Trigt”.

Matti heeft eigenlijk geen favoriet paard: “Ik geef de voorkeur aan het springen en ondanks dat de rubriek niet elk jaar op het programma staat, is de Six Bars mijn favoriet, dat vind ik zo ongelooflijk gaaf ! Voorkeur voor een bepaald paard heb ik niet, ik ga voor het geheel, vind het schitterend om alle rubrieken te zien en een klein stukje van de organisatie te zijn. De hele sfeer, s ochtends het eerste kopje koffie met het team, de dag doorspreken, nu ik er zo over praat besef ik hoe erg ik het dit jaar allemaal mis”.

Dit jaar is er i.v.m. de Corona crisis geen concours in Rotterdam. Eigenlijk vermoeden we het antwoord al, maar we vragen toch wat de dames hiervan vinden. Matti: “Ik was en ben ongelooflijk teleurgesteld. Toen ik het hoorde en nog steeds. Voor mijn zwangerschap is het wel lekker dat ik rust heb, maar voor de sport en alle vrijwilligers is het een ramp. Iedereen is zo begaan en zo enthousiast. Zoals al eerder gezegd ben ik sinds dit jaar coördinator van ons team en ik maak de voorbereiding dus voor de eerste keer in deze rol mee en dat is nog mooier ! Het team coördinatoren, hoe dat is opgezet, de samenwerking, ik wilde zo ontzettend graag mijn steentje bijdragen in deze rol, echt heel erg jammer”.

Lucienne: “Ik mis het heel erg, nu al, de voorpret is ook altijd al zo leuk. We regelen dan pakjes en schoenen, we zorgen ervoor dat de wisselbekers gepoetst klaar staan, we regelen lintjes en bloemen …… Ik heb wel vaker een jaar meegemaakt zonder CHIO, in 1994 i.v.m. de WEG in Den Haag en in 2008 toen ik zwanger was van mijn dochter”.

De volgende vraag aan de dames is of ze nog dromen/wensen hebben in hun rol bij het CHIO. Lucienne: “Ik hoop echt dat er nog heel lang CHIO’s zullen zijn, zeker nu in deze tijd besef ik hoe mooi onze sport en ons evenement is. Het feit dat paarden en mensen al eeuwenlang zo met elkaar verbonden zijn, dat is zo bijzonder ! Ook de stad Rotterdam in combinatie met het concours vind ik heel mooi, midden in de stad op zo’n klein stukje bos zo’n schitterend evenement !”

Mattie: “Ik zou graag wat meer variatie in ons team hebben. We hebben nu dus een man erbij, maar ik zou graag ook een wat jonger iemand in deze rol zien. Dit jaar zou de 20-jarige dochter van Jan Peter Balkenende, Amelie, haar intrede doen, maar dit wordt dus helaas een jaar uitgesteld. Ook ben ik voorstander van de para dressuur op het programma. Ik vond het mooi dat we deze discipline tijdens het EK ook een podium konden geven en hoop in de toekomst ook weer op een rubriek voor ruiters met een beperking”.

Net als iedereen mogen ook Matti en Lucienne dit gesprek zelf afsluiten. Lucienne heeft steeds zonder enige twijfel en vol enthousiasme antwoord gegeven op onze vragen, maar nu valt ze duidelijk stil of zoals ze het zelf noemt, staat ze even met haar mond vol tanden. Maar na even denken sluit ze haar verhaal over haar grote passie toch heel passend af: “Ten eerste wil ik graag nog even terugkomen op de eerder genoemde Barbera Wilbrink. Zij zit nu in een bejaardentehuis, maar zij heeft de positie van prijzenpoes gemaakt tot wat hij is. Verder wil ik graag, misschien overbodig na dit gesprek, maar toch wil ik het gezegd hebben, kwijt dat het CHIO een onderdeel is van mijn leven en ik hoop nog veel edities mee te mogen maken. Het is een uniek evenement waarin topsport en mensen van alle rangen en standen samenkomen en genieten van de sport. Het CHIO is een feest der herkenning van mensen die ons concours jaar na jaar bezoeken en die elkaar maar één keer per jaar zien.”

Ook Matti moet even nadenken: “Ik vermaak me eigenlijk prima met thuis werken en kom deze bijzondere tijd goed door. Maar nu ik zo over het CHIO praat, merk ik toch wel dat ik het heel erg mis. Het is elk jaar een soort gezin waar we voor een aantal dagen in terugkomen. Ieder jaar ben ik zo blij om iedereen weer te zien. Ik heb hart voor de stad en hart voor het evenement, ik ben echt Rotterdamse in hart en nieren !

Prijsuitreiking Grote Prijs van Rotterdam in 2005 (vlnr Coert Beerman, Lucienne Longayroux, Ivo Opstelten, Luc Smit, Frans Lavooij)

Team Ceremonies Longines FEI Europese Kampioenschappen 2019 (vlnr Matti Gortemaker, XX, Renske Satijn, XX, XX)

  • Share this article